vrijdag 29 mei 2009

als gekken



De film 'The Idiots' van Lars van Trier heb ik niet gezien. Ik kan dus niets zeggen over deze inspiratiebron voor de voorstelling “als gekken” van Laura van Dolron.

Maar ik begrijp dat de film uitgaat van de afspraak in onze samenleving dat sommigen gek zijn en anderen niet. Zo heeft theater de afspraak dat de acteurs en actrices spelen en dat de (theater)schrijver zegt wat en de regisseur vertelt hoe.
Maar dat kun je natuurlijk ook door elkaar husselen en dat is wat Laura van Dolron doet.

Sterker nog: zij vraagt de auteurs zichzelf te spelen en dat is wel het moeilijkste dat er is! Misschien is het zelfs onmogelijk.
Op TV journaal en alle praatprogramma's zie ik voortdurend mensen die 'zichzelf' spelen, want de mediatraining moet ertoe leiden dat men zo echt en natuurlijk mogelijk over het voetlicht komt. Toch zie of hoor ik zelden iemand die dat ook lukt. Ja, de Koningin op de laatste Koninginnedag in een unieke persoonlijke reactie. Maar dát is buiten mededinging. Verder zie ik vooral en heel veel onechts.

De acteurs en actrices kúnnen spelen en dat mogen ze even laten zien. Dan waan je je in een laatste leerjaar van de toneelschool waar de les van Stanislavski is geleerd. Het laat weer eens zien hoe echt of onecht het theater is, het is maar hoe je het bekijkt. Of kunnen we concluderen dat ieder zijn rol speelt op het schouwtoneel? 'All the world's a stage; And all the men and women merely players. They have their exits and their entrances; And one man in his time plays many parts' (As You Like It - Act II, Scene VII).

Maar in het concept van Laura van Dolron moet de regisseur een rol gaan spelen, anders komt er helemaal niks van de vloer. Dat blijkt al snel. En die rol is absoluut overtuigend. Terwijl de acteurs voor een onmogelijke taak staan: daar hebben ze niet voor geleerd! En die rol spelen ze ook overtuigend.

Gaandeweg wordt duidelijk dat Laura óók de schrijfster van het stuk is. Knap dat je je dan ook kunt laten wegspelen/ Knap dat je dan jezelf ook kunt wegschrijven... naar de marge waar de regisseur hoort.

zaterdag 23 mei 2009

The Reader

Het is al weer enige tijd geleden dat ik "de voorlezer" las. Gisteravond naar de film gegaan en dat was zeer indrukwekkend. In mijn herinnering volgt de film erg precies het boek. Een hoofdrol is er wat mij betreft ook voor Bruno Ganz die als hoogleraar nog eens heel precies aangeeft waar het allemaal om draait.

De film komt voor mij wat traag op gang en ik moest ook erg wennen aan het cowboy EngelsDuits.

Na lezing van het boek stelde ik de vraag: kun je zó leren lezen, die vraag beantwoordt de film naar mijn overtuiging wel!

Maar toch geef ik de voorkeur aan het boek, de plaatjes komen dan wel in mijn hoofd en dat zullen dan niet de plaatjes uit de film zijn.

donderdag 21 mei 2009

Het was toch even puzzelen om het logo van het Laktheater-moet-blijven uit de informatie te knippen, maar nu is het dan toch gelukt...

vrijdag 1 mei 2009

forever overhead



Is het een nachtmerrie? Vallen, vallen, eindeloos vallen?

Gelukkig slaap ik goed en kan ik mij zelf geen nachtmerrie herinneren, maar dat geldt niet voor iedereen en ik heb wel eens verhalen gehoord over een val die eindigt vlak voor de grote klap... met angstzweet wakker wordend...

Wat zou Freud daarvan wel niet zeggen? Heeft het in zijn Traumdeutung met doodsdrift of juist met levensdrift te maken?

Valt Voetvolk forever? De grote klap is duidelijk al geweest en tijdens de val kun je de stilte horen, ja echt. En anders dan in een droom begint de val met paniek. Onderweg wordt er iets verloren... een valhelm die emoties hoorbaar maakt.

Een voorstelling die mij het gevoel geeft in een droom beland te zijn, in een heuse nachtmerrie. Maar deze beweeglijke en levendige voorstelling gaat over levensdrift, het is aangenaam ontwaken:

Langzaam voert Voetvolk je weer terug in de werkelijkheid met een magistrale veiligheidsinstructie. Waar is de airliner die Lisbeth inzet? Ze heeft geen spullen nodig, zelfs geen woorden. Iedereen zal opletten, iedereen zal weten waar de nooduitgangen zijn en hoe het zuurstofmasker werkt... en niemand zal dat ooit nog vergeten.

Zoals de voorstelling 'forever overhead' niet te vergeten is. Bravo!

HET LAKTHEATER

MOET BLIJVEN

gezien in Laktheater/Leiden, april 2009