Sanja Mitrovic

Zullen we ooit nog gelukkig kunnen worden? Met Sanja? En op basis van welk paspoort dan?

Kinderen spelen en kunnen helemaal opgaan in hun spel. Rover en politie, dat speelde ik vroeger. Ook wel Cowboys tegen Indianen of omgekeerd, al was daar weer onduidelijk wie nu de goeden en wie de slechten waren, want dat was wel handig te weten.

Katholieken tegen protestanten werd ook gespeeld, hoewel gespeeld. Dat was meer echt, daardoor niet leuk en ik deed daar nooit aan mee.

Hoe echter kennelijk... des te minder leuk.

Een vriendinnetje vertelde: bij haar werd in de huiselijke kring kampje gespeeld. Ik realiseerde mij pas veel later dat dat helemaal geen spel meer was.

De geschiedenis en de actuele gebeurtenissen trekken hun sporen... ook in het kinderspel. Toen ik op 9 november 1988 (één jaar tevoren!) zittend in Café Adler mijmerend naar de andere kant keek, hoopte ik slechts op een wonder dat al na één jaar kwam: de val van de muur. En ik besefte toen dat de eerste wereldoorlog nog niet helemaal over was... op de Balkan greep men terug op een tot dan toe voor mij volstrekt onbekende gebeurtenis op het Merelveld in 1389... Er kwamen nieuwe spelers op het wereldtoneel die doorgingen met hun morbide spelletjes. En de kinderen volgden.

Dat zijn allemaal waardevolle en bezinnende gedachten die door je hoofd gaan als Sanja Mitrovic in haar voorstelling Will You Ever Be Happy Again? op dreef komt. Het spel begint maar waar eindigt het. Is Partizanen tegen Germanen nog spel? De Serven tegen de Kroaten is het zeker niet... en Sanja maakt ondubbelzinnig duidelijk dat het spel en het echt een aangrijpende rol in haar leven spelen.

Verrassend en vernieuwend, origineel en aangrijpend. Een spiegel uit de Balkan.

Het lijkt niet op te houden, telkens is er weer een nieuw spel waarbij de mensen in goeden en slechten worden ingedeeld en de hooligans van deze wereld zich laten meeslepen in emoties en helaas ook in daden.

Voordat alle Menschen Brüder werden... dan moeten we We Are the Champions leren vergeten?

Mijn neef, vertelt Sanja, ging naar de dokter omdat hij 'm niet omhoog kreeg. Maar de neef had geen vriendin en dus vroeg de dokter: wat is dan je probleem?

Als ik in deze oorlog vrouwen moet verkrachten en ik kan dat niet dan ben ik de schande van mijn groep.

Dank Sanja dat je me deze andere kant liet zien. Ik werd erg gelukkig van je voorstelling, maar dat is niet het goede woord.

Gezien Laktheater Leiden 29 april 2010

Mensje van Keulen: een goed verhaal

"Dat is tenminste een aardig opzetje, dat kan een goed verhaal worden, vindt u niet?"

Ooit vond ik een verhalenbundel wel prettig. Je hoefde een boek niet in één keer of in een overzichtelijke tijd uit te lezen. Er kon best enige tijd tussen de afzonderlijke verhalen zitten, zoveel dat je bij een échte roman al lang weer vergeten was wie wie was... Zeker als je het zogenaamd "druk, druk, druk" hebt dan zijn korte verhalen een uitkomst.

Tegenwoordig ben ik daar overheen: als ik het niet meer weet was het kennelijk niet boeiend genoeg. De tijd speelt voor mij minder. En ik lees zelden nog korte verhalen. Al lezend in de bundel van Mensje van Keulen merk ik dat ik kritischer op verhalen ben dan vroeger.

Een goed verhaal is voor mij een niet onwaarschijnlijke gebeurtenis, met verrassende elementen en vooral wendingen. Het verhaal over de bedevaart bevatte voor mij veel herkenbaars, een uiterst waarschijnlijk gebeuren, zelfs zodanig dat er niets onverwachts was. Daarom was het aangenaam te lezen!

In het laatste verhaal buitelen de onverwachtheden over elkaar heen maar zo soepel en natuurlijk dat het inderdaad een goed verhaal mag heten.

Dus: in deze bundel tenminste twee hele goede redenen om het goede verhaal weer in de aandacht te houden!

Peter Terrin: De bewaker

'We zijn twee bange kinderen die met kabaal de bosgeesten verdrijven,'  (pag. 178)


Wie bewaakt wie? In een surrealistische omgeving wordt al snel duidelijk dat er veel dolende gedachten zijn en ik vermoed al snel dat de bewakers vooral elkaar bewaken.
Toch blijkt er meer te zijn, al is er voortdurend de twijfel of het realistisch of surrealistisch is óf dat het alleen maar gedachten zijn die op hol slaan. 
Al met al een boek dat steeds spannender wordt en als het uit is: spannend was. 


Wat mij vooral aanspreekt is de Kafkaëske situatie waarin de bewakers zich bevinden... het kan niet anders dan herkenbaar zijn voor mensen die zich keurig conform de regels gedragen, ambtshalve, zonder zich rekenschap te geven van hun omgeving. 
Anders gezegd: heel goed geschreven. 

zonsondergang...

... dankzij Eyjafjallajökull

ps: niks fotoshop hoor!

Walter van den Broeck: Terug naar Walden

De tv kan haar niet boeien - altijd die opwarming van de aarde die sneller verloopt dan eerst was aangenomen, de beurzen die voor de zoveelste dag op rij kelderen. Vroeger waren de tv-programma's veel beter. (pag 242)


Het is een boek dat zich leent om in één keer uit te lezen, dat heb ik dan ook gedaan: spannend vanaf het begin. Ook al is de hoofdlijn geïnspireerd op de realiteit, de recente beurskrach, het loopt toch heel anders af dan je denkt. Behendig zet de schrijver je per hoofdstukje op een ander gedacht. 


Meerdere, actuele, verhalen zijn verweven tot een in letterlijke zin fantastische roman, vooral over Ruler Marsh, een genadeloze speculant, die de wereld van het geld als geen ander kent, met de slimme Kaat als tegenspeelster, die de wereld van de mensen als geen ander kent. Zij doet net of ze "Sein und Zeit" voor geen jota begrijpt en ze laat Ruler de essentie daarvan doorgronden... 


Over de motieven in de werelden van geld en van mensen valt veel te lezen. uiteindelijk komt het samen in Walden: werkt voor elkander. Als we ons dat motief eens eigen konden maken kan er nog iets van de droom van Thoreau en Van Eeden tot realiteit komen.

voor Boris / bericht aan een nieuwe wereldburger

Leiden, 7 maart 2009

Goedenavond Boris 

Bernard Dewulf: Kleine dagen

Straks moet het allemaal verhuizen, tijd om op te ruimen. Maar hoe ruim je geheugen op?

Marie Kessels: Ruw

Vandaag is het licht in onze lift kapot... hoe vind ik dan het knopje voor de verdieping? Kan ik op de tast de sleutel aan de bos vinden die toegang geeft tot mijn appartement? Problemen?

een blinde is niet een ziende die (toevallig even) niets ziet...

Monnikenpad

Gisteren gelopen over het Monnikenpad en het Hoeverpad, een aantrekkelijke route, op dit moment: door de bollenvelden!
Veel weidevogels gezien: kievit, tureluur en een dooie kraai als vogelverschrikker.
Jammer vind ik dat de route van het Monnikenpad niet over het terrein van de Abdij voert, dat moet toch mogelijk zijn en dat is toch aantrekkelijk (ook voor het boekenwinkeltje...).

Hoeverpad

Wij hebben de route verkend, binnenkort kwartaalwandelen: Monnikenpad en Hoeverpad...

de Libris prijs short list 2010

Mijn voornemen dit jaar om meer te lezen roept de vraag op: wat dan wel? Ik kies nu voor de volgende boeken: