Dit keer was ik helemaal blanco op mijn Blind Date. Het toneel opent met een prachtig beeld, het lijkt wel een moment vóór De Liefdesbrief van Vermeer, bijzonder fraai licht en een verstild beeld waarin nog van alles kan gebeuren. De wanden lijken dicht, zonder deur of raam, maar dat blijkt toch niet zo te zijn. De vrouw wacht, misschien op de man die letterlijk rondzwerft. Later is duidelijk dat hij ooit vertrokken is om nooit weer te keren, maar daar zijn we dan tóch getuige van.
Eerlijk gezegd bleef ik geboeid maar toch vooral omdat er veel verwachtingen werden gewekt, die voor mij niet werden ingelost.
Kunst is anders kijken. Als dát hetgene is wat Aniek Boon en Hendrik Aerts mij willen laten zien: het is gelukt. Maar rond het thema van adieu tot au revoir heb ik wel veel gekeken maar te weinig gezien. De teksten op zich zijn inspirerend maar de samenhang is voor mij eenzoekplaatje
Ongetwijfeld is dat ook beïnvloed door één van de bezoekers die zonodig zijn/haar telefoon moest opnemen... is het dan niet beter de voorstelling maar even stil te leggen en na een pauzemoment te hernemen? Voor een cabaretier is zo'n incident een schot voor open doel, maar in een toneelvoorstelling is het volledig buitenspel. Laten we dat dan ook zo doen!
En nóg een klein dingetje. Bloot of bijna bloot kan functioneel zijn, zeker ook als je kleding wel wat erg ruim valt na zo'n lange afwezigheid. Maar zorg dan dat je een mooie onderbroek aan hebt en niet een waar zelfs meneer Zeeman zich tegenwoordig voor schaamt.
Over de voorstelling heb ik dan toch vooral gemengde gevoelens: van het einde weet ik nog niets, maar de acteerprestatie van Hendrik Aerts had van mij nog wel langer dan tot het einde mogen duren.
