vrijdag 23 december 2011

regel 12 of beter: regel 5

Dacht ik eindelijk dat die Amsterdamse voetbalclub eens uit het nieuws zou zijn... komt Wesly ACAB met zijn actie. 


De discussie concentreert zich rond de scheidsrechter, heeft hij juist gehandeld en wel in overeenstemming met regel 12? Dat lijkt wel het geval maar...


Naar mijn mening is regel 12 in het geheel niet aan de orde, het gaat om regel 5 en de taak van de scheidsrechter aldaar omschreven:
• ziet erop toe dat er geen onbevoegde personen op het speelveld komen;


Dat kan maar één ding betekenen en zo heb ik het ook al vaak gezien: zodra een onbevoegd persoon het speelveld betreedt wordt de wedstrijd stilgelegd. 
Wat er daarna gebeurt hoort een zaak van het strafrecht te zijn.


Niet alleen de scheidsrechter maar zeker ook de grensrechters en de vierde man hebben gefaald en ten onrechte regel 5 niet toegepast.


En dan nu maar weer snel op naar het volgende incident dat zoals wij allen weten inherent is aan dit soort spelletjes.

dinsdag 20 december 2011

de hostie bevat gluten!

Er zijn zo van die boeken die je ooit gelezen hebt en waaraan je periodiek toch weer moet denken. Montaillou is er zo een, een boek dat ik in de jaren ´80 gelezen heb. Wat ik me ervan herinner is dat het begrip ´transsubstantialisatie' een grote rol speelt. En dat begrip valt dan weer in de categorie zaken die passen binnen het antwoord op de vraag in de zesde klas aan de pastoor-deken: ´Wat is geloof?'
-'Dat is als je zeker weet dat iets niet waar is, dat je dan toch zegt dat het wél waar is!'


Hiermee kwam uiteraard aan alle geloofsvragen en geheimenissen van de Katholieke Kerk in onze klas een einde. En de pastoor-deken was ineens verlost van vele kritische vragen. De catechismusles werd plotseling dragelijk voor alle betrokkenen!
In de eerste jaren van het monseigneur-Bekkersgeloof ging ik nog wel op een uitnodiging 'aan allen, van welke denominatie ook, die hier aanwezig zijn' in, om de gezamenlijke maaltijd te nuttigen, maar uiteindelijk vond ik het idee van de transsubstantialisatie zo ongelooflijk dat ik besloot het als geloofswaarheid te aanvaarden en aan zo'n maaltijd niet langer deel te nemen.


Zo'n half jaar geleden, na een uitvaartmis, vroeg één van de aanwezigen of ik niet ter communie ging vanwege (inmiddels) mijn ernstige allergie voor graan. Tot dan ging ik ervan uit dat de hostie een vorm van ouwel was, dus van rijstemeel gemaakt, en dat zou ik zonder bezwaar kunnen eten. Ik vond de vraag wel interessant en zocht en vond dat de hostie inderdaad beslist van glutenbevattend (al is het maar een beetje) graan moet worden gemaakt. Stijn Fens heeft in Trouw van afgelopen zaterdag daarover een hilarisch verhaal geschreven. Dank daarvoor!


Maar er is hoop: ook de aardse verstrekkingen in de Katholieke Kerk vallen onder de voedsel en waren richtlijnen van de Europese Unie: Eind volgend jaar moeten de allergenen duidelijk worden aangegeven. Ik ben benieuwd, de hostie voortaan met opdruk "bevat gluten" of een waarschuwing op de kerkdeur: "u betreedt hier een ruimte waar glutenvormende granen worden verwerkt" (ik ben ook gevoelig voor inhalatie van sporen van graan en zal bakkerijen en molens in bedrijf mijden als ...).


Een nieuw probleem voor mij: wat moet ik als de overledene een uitvaart-eucharistie geboekt heeft en mij daarbij heeft uitgenodigd. Gevaar voor eigen leven! 


Wegblijven of manmoedig binnentreden in de overtuiging dat het gevaar van de kerk niet in de eerste plaats in granen of geloof zit maar vooral in dames en heren die hun hersenen in hun kruis dragen?



zaterdag 17 december 2011

'Wat zullen we over 25 jaar terugverlangen naar die goeie ouwe crisis van nu.'




Op weg naar het theater spreken mijn introducee en ik over onze passie voor boeken en het probleem, eigenlijk de noodzaak, om periodiek afscheid te nemen van je lievelingen. Dat dat altijd weer veel moeite kost. En dat je later altijd spijt hebt.
Hoe zou dat voelen als je op de e-books bent overgestapt? Of kun je dan alles eindeloos bewaren als je maar gigs genoeg hebt? Ik denk dat ik wel nog meer zal kunnen genieten van het Gutenberg project waarin (heel) oude literatuur vrij beschikbaar is.


In het theater aangekomen blijkt Kees van Kooten hetzelfde probleem te hebben... gehad, want hij heeft een oplossing gevonden: als de boeken niet te dik zijn kan hij ze verdelen over de beschikbare brievenbusgleuven in de omgeving van dit theater. Wat jammer dat ik niet (meer) binnen de actieradius van het LAK woon. Ik zou graag delen in deze cultuurbank!


Een avond voor Duchenne, en de act van de avond is voorlezen uit eigen en andermans werk: uit Plezierbrevier en tot slot 'Poezen eigen deurtje.' Wat kan het steunen van een goed doel een feest zijn!


Al de verhalen hebben gemeen dat ze nog zo verrassend van nu zijn, de grappen over de actuele situatie in ons land doen je beseffen dat het toch wel jammer is dat het met de Tegenpartij nooit wat geworden is. Kan humor ons redden?


Ach Kees, eerlijk gezegd heb ik ook van boeken van jouw hand afscheid genomen, en tja ook Kopstukken van Godfried Bomans is verdwenen om ruimte voor anderen te maken.
Maar eind 1985 besefte is dat ik ooit een collectors item in handen zou hebben van de Bescheurkalender 1986 en besloot om niet de dagelijks scheurbehandelingen aan te vangen. Ik sla open op maandag 3 maart 1986: 'Wat zullen we over vijfentwintig jaar... '


Vijfentwintig jaar later is bij de Slegte in Arnhem één exemplaar beschikbaar, voor de verzamelaar, in zeer goede staat, voor € 5,-. Zakelijk heb ik betere beslissingen genomen. Toch prijs ik mij gelukkig: ik blader en geniet... terugverlangend naar die goeie ouwe crisis!

donderdag 1 december 2011

Sadettin Kirmiziyüz: De Vader, de Zoon en het Heilige Feest



Alweer een geslaagd ego-document in de blind date serie. En wat een goed idee om je vader uit te nodigen voor Het Heilige Feest als je als geassimileerde agnostische Turkse Nederlander toch wat van hem vervreemd bent. En je krijgt er nog subsidie voor ook...!

Een geweldig toneelbeeld en een boeiend verteller. De Grote Reis wordt belicht vanuit drie perspectieven: algemeen, vanuit de vader gezien en vanuit de zoon. Zonder meer interessant als de standpunten afwisselen, als geheel voor mij soms iets te langdradig... mijn gedachten dwaalden af naar mijn audiëntie bij de paus in Rome en mijn bezoek aan Lourdes, activiteiten die mij in het geheel niet inspireerden. Maar ja ik denk dat mijn vader daar ook niet veel mee had.
En dan vraag ik mij af waarom zo’n Nederlandse man in Turkse dienstplicht gaat, als je zo weinig hebt met dat land en de cultuur dan lever je je niet-passende paspoort toch in? Of is hier ook het agnostische standpunt van belang: je weet ‘t maar nooit?

Tot slot is dan de vraag of de vader en de zoon door het heilige feest meer tot elkaar gekomen zijn: de vader heeft zeker meer begrip gekregen voor de zoon maar waarschijnlijk toch vooral door de hernieuwde hoop dat de zoon nog niet helemaal verloren is voor het geloof, voor de familie en voor het land.

Voor ons is van belang dat we een toneelmaker hebben gewonnen die puttend uit zijn levenservaring zeker nog vele boeiende voorstellingen op de planken kan zetten.

woensdag 23 november 2011

niet geschikt voor consumptie

De laatste weken ondanks al mijn preventie-maatregelen toch een paar keer jeuk gehad, 's avonds. Ik vind dat erg vervelend en ook wel alarmerend, het gaat nu zolang goed en het begint altijd met een beetje jeuk en dat wordt dan steeds erger tot situaties die je nooit (meer) hoopt mee te maken en die ik gelukkig nog steeds kan navertellen... Duidelijk dat de omega-5-gliadines onder omstandigheden hun werk proberen te doen, gelukkig blijven de incidenten beperkt...


Een oorzaak is niet duidelijk, maar als ik de aanbieding Zweedse balletjes  (glutenvrij!) nog een keer aanschaf en sta te bereiden om in te vriezen valt me het etiket op: paneermeel* zit erin, met een sterretje en dat betekent puur van biologische oorsprong.
Dat wordt een telefoontje naar de klantenservice en als ik dan een geruststellend antwoord krijg voel ik mij als die fantastische mensen van Keuringsdienst van Waarde. Ik vraag door: Wát voor sóórt paneermeel? en het antwoord daarop moet even worden nagevraagd. Eigenlijk weet je het dan wel en als ik zal worden teruggebeld dan weet je het zeker: Er is enige verwarring aan de andere kant van de lijn.


Gisteren inderdaad teruggebeld en Wendy vertelt dat mijn product verkeerd geëtiketteerd is, het is niet glutenvrij, dus ook niet graanvrij: er zit verkeerde paneermeel in. Een puur en eerlijk antwoord.


Toch wel jammer, ik ben nu meer dan tien maanden zonder enig incident en had gehoopt toch tenminste één jaar vol te kunnen maken. Met de eindstreep in zicht gaat het mis. Afschuwelijk.


Het geeft toch wel aan dat de uiterste waakzaamheid geboden blijft, maar ja als je een etiket niet kunt vertrouwen. Wendy wentelt zich in excuses en herhaalt dat de hele partij uit de handel is genomen. Ik zou er een rode sticker opplakken maar dat gaat kennelijk niet.


Vandaag krijg ik in de winkel mijn geld terug en de filiaalchef krijgt twee-en-zeventig diepgevroren balletjes, wat heb ik er nog aan? 
En een helleborus voor de schrik: nieskruid, niet geschikt voor consumptie staat er op het etiket: dát is nog eens duidelijk!



zaterdag 19 november 2011

Het Internationaal Danstheater: Met handen en Voeten



Een jeugdvoorstelling die helaas in de Leidse Schouwburg veel te zwak bezocht is (18 november 2011). Deze voorstelling verdient meer publiek en veel meer belangstelling. Best geschikt voor jonger dan 15+ want de emoties zijn zeer herkenbaar. Ook de snelle afwisseling van dansvormen en de vrolijke acts (zoals rond de telefoon) maken het tot een spannend en aantrekkelijk geheel.
Wat mij betreft een promotie voor de dans. Jammer dat het voorbij was.

Tomas Lieske: Dünya





Een ode aan de Zeppelinbouwers (in Turkije) die in het interbellum werkten aan iets dat achteraf vooral een droom bleek te zijn: te groot, te onbestuurbaar, te langzaam en vooral: te gevaarlijk.

De compositie van deze roman is zonder meer origineel. Nadat drie hoofdpersonen zichzelf hebben geïntroduceerd vertellen zij ieder vanuit hun standpunt delen van het verhaal.
Dünya is een Turkse dame die aan lager wal raakt, Simon heeft samen met zijn neef Otto aangemonsterd op een Engels schip en na veel omzwervingen komen ze als een soort geïnterneerden op het Turkse platteland terecht. Hij wordt tewerkgesteld bij de bouw van de Zeppelin. Paul Grünwald is een Duits-Joodse wetenschapper die de leiding heeft over de bouw van de Turkse Zeppelin.


Door deze compositie krijgt de roman iets spannends: als je het verhaal van de één leest vraag je je toch af hoe een ander ertegenaan kijkt. Soms krijg je dat dan nog te lezen, soms niet.


De roman speelt als gezegd in het interbellum maar is geschreven in het taalgebruik van de eenentwintigste eeuw. En dat taalgebruik vind ik een grote zwakte van dit boek. Je verwacht dat met het gebruik van (verouderde of vreemde) woorden en zinsconstructies het werk in de plaats en in de tijd wordt gezet, maar die illusie wordt mij al op pagina één ontnomen. Op een bureau zou een stressy stapel enveloppen liggen. Dat kan zeker, maar dan kijken we wel met de ogen van een eenentwintigste eeuwer met een overvolle baan en spreken we niet met de ik-persoon van dit hoofdstuk: een te dikke Turkse moslima. En - meteen maar terugkerend naar de openingszinnen - denken vooral de niet-moslims, de westerlingen, dat dikke mensen dom zijn? In de jaren '30 van de vorige eeuw?


Ik weet het niet, het lijkt me een vorm van hedendaagse sociale kritiek.


En bij deze ongeloofwaardigheden blijft het niet. Simon heeft een groot aandeel in het zeer strategische en politiek belangrijke Zeppelin-project, zijn baas weet al dat als er iets mis zal gaan Simon de schuld zal krijgen. Dünya wordt aangewezen om de Hollandse jongens te bespioneren. Je zou toch verwachten dat geïnterneerden of daarmee gelijk te stellen figuren direct bij twijfel aan de kant worden gezet? Waarom investeer je in een misschien wel onbetrouwbare spionne?


De roof van een kind, het lijkt een kwestie van levensbehoud voor de twee jongens, maar waarom? En dan beschrijven ze zichzelf als fuckin' bad parents: maar ja dat soort ouders kende je in die tijd niet, dat waren ontaarde ouders... Het woord fucking, dat overigens vaker voorkomt in deze roman, vinden we in het Nederlands taalgebied in het neologismen woordenboek van 1999 (zoek via http://www.inl.nl/home ). Hier is het dus een neologisme in de letterlijke, maar zeer ongebruikelijke betekenis van het woord: een futurisme eigenlijk.


Eenmaal op dit spoor erger ik mij verder lezend steeds meer aan het taalgebruik. De dochter (het geroofde kind) lijkt een 'Miss Turkije', maar het begrip miss was toen nog 'juffrouw'. De missverkiezingen, de schoonheidskoninginnen komen pas na de tweede wereldoorlog. Hoe kan de ik-figuur (op pagina 85) dan zo spreken of denken? Ook de samenstelling met klote- (klotemaaltijd op pagina 232) komt in die tijd nog helemaal niet voor...


Het is niet geheel duidelijk hoelang onze Hollandse vrienden in Turkije verblijven, maar uiteindelijk spreken ze nauwelijks een woord Turks en ze gaan niet-geïntegreerd, zelfs geïsoleerd, ook niet terug naar het vaderland. Misschien zijn daar goede historische redenen voor want de tweede wereldoorlog is aanstaande, maar uit de roman wordt het niet duidelijk. 


Misschien wilde de schrijver geen historische roman schrijven en ging het hem om de Zeppelinbouwers, of ging het om het in stand houden van een leugen over de afkomst van het kind. Maar ja ook dat zijn thema's die naar mijn gevoel onvoldoende zijn uitgewerkt: Waar ging het nou echt mis met die Zeppelins? Wat voor gevolgen heeft de leugen voor het kind?


Voor mij een roman niet met open einden: maar met vraagtekens rond ongeloofwaardige zaken in een taalgebruik van een andere tijd.

donderdag 27 oktober 2011

De IJzersterke familie van Marjolijn van Heemstra






Het theaterseizoen is weer begonnen: mijn vierde voorstelling is in mijn favoriete Blind Date serie. En het is voor mij meteen de beste voorstelling die ik tot nu toe heb gezien, dat wil wat zeggen want vorige week genoot ik van Übermensch...


Van je familie krijg je geschiedenis mee, met je generatiegenoten maak je geschiedenis. Voor mijn generatie was de geschiedenis nog beperkt tot (heel) dichtbij. Niemand van mijn medestudenten kwam in 1968 op het idee om in Parijs het actiewezen te steunen, in 1969 kwamen enkele van mijn medestudenten uit Eindhoven op het idee om de bezetters van het Maagdenhuis te helpen... voor donker waren ze berooid en gedesillusioneerd weer thuis. Dat was ónze informatie.
Het Van Abbe maakte een tentoonstelling over People's Park, dat schokte mij meer!


Hoe anders is het nu als je met een paar stappen via de sociale media de wereld over kunt en in de taal van nu kunt spreken over de verschillende visie op de gelijke dingen die we mee-beleven, die ons schokken, die ons hoop hebben gegeven of hoop zullen geven.


Ooit was het eigenlijk toch oorlog in ZuidAfrika, oorlog in Libanon en in India (en Pakistan) was het ook onrustig, ineens leek het beter te gaan: Mandela bevrijd, vredesverdragen en wapenstilstand. Maar nu: wat is er voor de individuele burger veranderd? Dat is nog steeds veel individueel risico lopen en zo mogelijk graag ontvluchten. Maar kan dát echt? Het valt een beetje tegen. 
De vooruitgang is zeker dat we er nu nog steeds heel mooi theater over kunnen maken:
Marjolijn geeft een indringend beeld van háár horizontale familie en dat is zeker ook de onze.

maandag 10 oktober 2011

Arthur Japin, De zwarte met het witte hart




"De eerste tien jaar van mijn leven was ik niet zwart. Ik was op veel manieren anders dan de mensen om mij heen, maar donker was ik niet. Dat weet ik. Er is een dag geweest waarop ik een verkleuring gewaarwerd. Later, toen ik dan eenmaal zwart wás, ben ik weer verschoten."


Wat knap om in één eerste alinea een heel boek samen te vatten... Maar uiteraard weet de lezer dat pas als hij het boek helemaal uit heeft. En dat was dan weer met groot genoegen, kennis te nemen van het historische verhaal van Kwasi en Kwame uit Ashanti-land die een echt Hollandse opvoeding krijgen.
Op basis van de feiten is er door de auteur waar nodig ingevuld, wellicht ook met autobiografische elementen. 


Een boeiende roman die ik dan ook in één ruk wilde lezen. Actuele thema's zoals de slavernij en de wijze waarop een overheid (op basis van onduidelijke geruchten) een loyaal burger dwarsboomt.

Het deed mij in elk geval weer beseffen dat slavernij helaas nog altijd actueel is: 
antislavery.org. Er zouden nu meer "slaven" zijn dan ooit. Oók in ons land!



In dit verband is ook interessant de database van alle slaventransporten, met onder andere de gegevens van de 1577 Nederlandse reizen.

vrijdag 30 september 2011

Dimitri Verhulst: De intrede van Christus in Brussel


Ensor: de intrede van Christus in Brussel




Eindelijk verlossing als een gerucht tot leven komt. De kranten worden zó netjes opgemaakt dat wij het stoppertje niet meer gewend zijn: alles is nieuws en wat gedrukt is, dat is helemaal waar. De bevolking van Brussel, van België, ja van de hele wereld neemt een voorschot op de intocht. De mensen geloven weer, maar dan wel in het feit dat er iemand anders is die al onze problemen wel even zal oplossen. En we willen toch gewoon alles, maar daar vooral niets voor laten. Hoera: eindelijk verlost van onze eigen verantwoordelijkheid! Gederailleerde priester, ontspoorde non, machtsbeluste en praatzieke politicus, moordenaar of verkeerszondaar, het maakt niet uit: Hij komt (samen met Zijn collega Mohammed?) en dan is alles anders. En daar nemen we een flink voorschot op...


Vooralsnog wordt De Intocht ruim gesponsord: een 'hemels automerk' verschaft hoedjes tegen de brandende zon, de inwendige mens (uiteraard beperkt tot het spijsverteringssysteem) wordt niet vergeten. De leegte wordt groter. En die wordt pijnlijk zichtbaar, zolang we niet zijn: 'van al mijn uren mijn eigen god...'


Een Heerlijk commentaar op onze samenleving! In 14 staties...

vrijdag 9 september 2011

dubbelslag voor Ilay den Boer


Beleveniseconomie, aandachtseconomie, nieuwe begrippen die aanduiden dat met producten en diensten alleen de wereld niet meer veroverd kan worden.
Dirk Noordman (BNG Cultuurfonds) geeft bij de uitreiking van de BNG Nieuwe Theatermakersprijs zijn visie op theaterbezoek: Van de motieven om theater te bezoeken is de status (‘je moet het gezien hebben’) niet meer een bepalende factor. Daarmee valt een belangrijke groep klanten die wel wat kunnen betalen weg. Amusement en ontwikkeling zijn zeker nog argumenten voor potentiële bezoekers maar dan moet er wel een hoge kwaliteit staan. Die kwaliteit moet concurreren binnen de beperkte tijd en dus aandacht van de klanten, die toch al overprikkeld worden door de vele aanbiedingen.

Een enorme uitdaging voor theatermakers in de komende jaren om met vakmanschap, zeggingskracht, authenticiteit de positie van theater als spiegel en inspiratiebron uit te bouwen. Dan kan theater een betekenisvolle rol in de samenleving spelen. En die rol invullen is niet eenvoudig onder een gesternte van bezuiniging en een heersende mening dat op cultuur best nog wel wat meer bezuinigd kan worden.

Ilay den Boer lijkt met zijn cyclus ‘Het beloofde feest’ antwoorden op de uitdagingen te hebben gevonden: hoge scores in de categorie ‘de beste voorstelling’, diverse recente theaterprijzen met als laatste de BNG Nieuwe Theatermakers Prijs 2011. Dat hij daarnaast ook een snaar bij het publiek weet te raken levert hem tevens de Publieksprijs op.

De zeven genomineerden geven vooral aan dat de cyclus Theater Blind Date voor hen een unieke manier is om buiten het festivalcircuit op te treden, logistieke problemen op te lossen, door frequent spelen een voorstelling zich zien ontwikkelen, verschillende publieken ervaren...
Misschien staat deze leerervaring bij de minder ervaren deelnemers teveel voorop want de jury is kritisch op het niveau van de voorstellingen. Misschien kan de selectiecommissie zich dat aantrekken?

vrijdag 2 september 2011

vervolg op allergenen info


Naar aanleiding van de positieve reacties op mijn bericht van 13 juni 2011 over het gebruik van de schijf van vijf voor symbolische allergenen info ben ik bezig gebleven om te denken.
Het is me niet gelukt om de 14 verplicht te vermelden allergenen helder en duidelijk in de schijf van vijf te krijgen. Daarom ben ik overgestapt naar een grid, of misschien beter een mini-tabel 4 maal 4 waarin de vakjes een betekenis krijgen.
Zo'n tabel kan heel eenvoudig schematisch de allergenen aangeven, en voordeel voor restaurants: het kan als klein symbool de menu-kaarten overzichtelijk houden!
Ik denk en puzzel verder, wie heeft er een idee (in de comments!)



glutenbevattende granenschaal
dieren
eierendit is rechts
boven
vispindasoja melk
notenselderijmosterdsesam
zwavel
dioxide
lupineweek
dieren
azo kleurstoffen


voorbeeld grid voor product dat de allergenen 
selderij-mosterd-sesam bevat:







zondag 26 juni 2011

Mars der Beschaving

Voor mij gaan oude tijden herleven, mijn laatste grote demonstratie was tegen de kruisraketten in Amsterdam, maar we moeten weer, de bedreiging komt nu van binnenuit... de kunsten, dragers van onze beschaving, staan op de tocht.
Daarvoor moet ik wel een eind lopen!
Maar het is het waard, het weerloze is waard om verdedigd te worden: "van alles de prijs, van niets de waarde..."

maandag 13 juni 2011

ook zo'n moeite met de ingrediënten-declaratie op voedingsmiddelen?

Ik wel... de lettertjes zijn meestal kleiner dan kleinst (= kleinst), afgedrukt in een kleur die zo weinig mogelijk afsteekt (= afsteekt) tegen de achtergrond en het liefst op glimmend (= glimmend) papier...
Wij hebben meestal een vergrootglas bij ons om bij (voor ons/mij) nieuwe producten de declaratie van ingrediënten en allergieën te ontcijferen.
Dat kan veel eenvoudiger!


Men neme de alom bekende schijf van vijf en de sectoren die in het product vertegenwoordigd zijn worden extra gekleurd! Daarbij dan (eventueel in de kleine lettertjes) de naam van de grondstof die erin zit (bijvoorbeeld: appel, melk, vis, tarwe). Veel producten zijn kant-en-klaar en de ervaring leert dat er dan van elke sector wel iets inzit. Dat is dan heel duidelijk, voor de allergie-patiënten vooral: voor hen tellen meestal de zuivere producten! Liever geen contaminaties!

Maar we zijn er nog niet, daaronder of daarnaast zou er een allergieschijf moeten komen, ook zo'n schijf met een dikke of rode rand eromheen.
Uiteraard ook in de allergieschijf van vijf weer extra inkleuren de sectoren die in het product vertegenwoordigd zijn met een mogelijk allergeen: ei, koemelk, vis, tarwe, pinda, soja, hazelnoot, garnalen, selderij, mosterd, sesamzaad, kortom de 14 door de EU en de Warenwet verplicht gesteld te vermelden allergenen. Alles hoort wel in een sector en de patiënt of zijn haar gastheer/-vrouw kan in één oogopslag de risico's beoordelen.
De allergene kleurstoffen (ter bevordering van hyperactiviteit bij kinderen) en enkele verplicht te vermelden conserveermiddelen zouden dan met een dikke rode punt in het centrum van de allergieschijf kunnen worden aangegeven.


Met deze oogopslag-etikettering is het overgrote deel van de allergie- en anafylaxie patiënten geholpen en ook alle coeliakie-lijders.


Voor eenvoudige producten (bijvoorbeeld: rijst, mais, fruit) kunnen de schijven simpel, duidelijk en relatief klein zijn om een duidelijke indruk te geven van de inhoud. 


Belangrijk voordeel is ook dat voor een deel een taalprobleem wegvalt. Een coeliakie patiënt uit een ver land met een hele vreemde taal weet dat hij/zij moet oppassen met de sector rechtsboven... En dat geldt ook voor de Nederlander op reis in Rusland of Japan...


Zo dit was dan weer een idee dat we maar eens moeten uitwerken met zijn allen, voorlichters (bijvoorbeeld Voorlichtingsbureau voor de Voeding), leveranciers, grootgrutters, patiënten-verenigingen en wetgevers...


Ik ben benieuwd wat ervan komt (en sta open voor reacties en ik wil graag verder creatief denken) zodat ik niet meer bij élk flesje en potje hoef te twijfelen en mijn loep hoef uit te pakken!

donderdag 26 mei 2011

aantrekkelijke bespiegelingen: Is there anybody out there?









Kenneth Homstad houdt ons een spiegel voor als hij in het park een vrouw wil ontmoeten: keurig volgens de sociale codes gaat hij omzichtig te werk. Toevallig wil de vrouw wel en ook zij volgt de ongeschreven regels van wel willen en daarin ook niet altijd duidelijk zijn.

Groet! Lach! Kijk! Biedt een sigaret aan! Zoek de hond! Eet samen iets! Alles strandt in een onhandigheid die vertederend en zeker ook humoristisch is: het hoogtepunt is wel het ongeval op de fiets. Ik wist niet dat er zoveel variaties op dit thema zijn!

Deze relatief korte voorstelling boeit echt en geeft voor mij herkenning naar het dagelijks leven. Het lijkt mij een uitstekende voorstelling om jongeren kennis te laten maken met het fenomeen theater.

Wat ik in deze voorstelling ook waardeer is de precieze afstemming van de verschillende onderdelen, het decor is prima, de kostuums perfect afgestemd, de muziek, vooral verzorgt door heggenmus en vink (maar ik geef mijn herkenning graag voor echte vogelaars) op het juiste moment aangevuld met de Cuculus canorus!

Helemaal verrassend is de opkomst van Canis lupus familiaris en dat blijkt ook in deze voorstelling een beest dat bij uitstek contact tussen mensen weet te leggen. Wel met een onverwacht resultaat.

Een aangename avond om deze cyclus 'Nieuwe Theatermakers On Tour' af te sluiten. Deze laatste voorstelling is zeker een aanmoediging ook volgend seizoen weer voor de blind dates in te schrijven!

maandag 16 mei 2011

ik ben allergisch voor hardlopen...

Uiteindelijk prikken en snijden honderden messen in mij, over mijn hele lichaam, ook hoor ik overweldigende klingelingelingende geluiden en zie ik (met mijn ogen dicht of open, dat maakt niet uit) prachtige kleuren flitsen.
De ervaring is in zekere zin sterker en ook mooier dan de pijn, dus eigenlijk daarom is de hevige jeuk ook wel te verdragen. Later bedenk ik mij 'als drugs ook zo zijn, tja dan kan ik me bij een verslaving wel iets voorstellen.'


Of is het eindelijk een échte runners high?


Ik ben los van de aarde, zweef en verkeer in hoge sferen, fantastisch, als het nu maar snel voorbij is.

Het is eind augustus 2010 en na een prima duurloop in de dinsdagmorgengroep krijg ik een hevige allergische reactie. De eerste verdenking is de alsem-ambrosia, een gemeen pollenplantje, iets bijzonders heb ik niet gegeten. Meteen een dagboek bijhouden van eet-, drink- en doegedrag. Maar na enkele dagen zie ik al dat de extreme vermoeidheid, de jeuk, de pukkeltjes, de roodheid, het angio-oedeem toch wel erg verbonden zijn met inspanning. Tja, wie wil er niet allergisch zijn voor inspanning? Wie hoopt niet op een allergische reactie alleen al bij de gedachte te moeten werken als je ergens helemaal geen zin in hebt?

Heel toevallig weet ik dat allergie voor hardlopen écht bestaat en een paar dagen voor het consult bij de hoogleraar ontdek ik een artikel in ‘Running Times’ van januari 2006: ‘Allergic to running / exercise induced anaphylaxis’. Ik zal toch niet? Maar wat is het één op één herkenbaar...

Jawel, de hooggeleerde stuurt direct aan op resultaat, fietsen in Oost-Europa: ja van ziekenhuis naar ziekenhuis, een marathon: dat kunt u vergeten... Loopt u nog steeds hard? Ja zeker wel, alleen mijn tempo is wel iets verlaagd... U bent toch wel erg onverantwoordelijk bezig!
Soms is eigenwijs zijn en doorlopen wel prettig, maar alles bij elkaar kom ik, achteraf tellend, wel tot meer dan honderd incidenten, de meeste gelukkig beperkt tot jeuk of extreme vermoeidheid.

Dan is het maanden wachten op de labjes en er is iets positief: het eiwit omega-5 gliadine, dat betekent tarwe afhankelijke inspanningsallergie (WDEIA). Mijn dieet is rigoreus, maar thuis heel goed te doen, hoewel het risico van vervuiling in een heel klein hoekje zit.
Heel goed letten op wat er naar binnen gaat, altijd medicijnen en een nood-injectie bij me, dan is het risico zeer beperkt en overzichtelijk, zelfs voor de ½M van Leiden! Dat wordt dan mijn slechtste tijd ooit op de halve en voor mij de grootste prestatie.

En dat alles ook dankzij LRRC-vrienden op de dinsdagochtend en de vrijdagochtend die weten dat ze van/voor mij altijd de 1-1-2 mogen (en hopelijk nooit: moeten) bellen.

“Exercise-induced anaphylaxis is pretty rare, although it’s good for everyone to know about. But the last thing people need is another reason not to exercise.”



dinsdag 19 april 2011

Indrukwekkende lichaamstaal: HI! MY NAME IS... door Cecilia Moisio


Dans is lichaamstaal, dans is een prachtige manier om emoties uit te beelden. Maar soms is het niet altijd handig emoties te tonen, de sociale context verzet zich daartegen: Je groet iemand door een hand te geven, terwijl je die persoon toch het liefste ter plekke zou wurgen. We kennen het allemaal en we weten ermee om te gaan.

Nieuwe gebruiken (zoals speeddate) en nieuwe media (zoals de elektronische sociale media) maken dat allemaal een beetje moeilijker. Stel je wilt een relatie en je doet mee aan een speeddate. Wil je nog enige kans maken dan moet je het spel meespelen, vooral belangstellend en vriendelijk zijn en een beetje (veel) sociaal liegen. Helaas blijft dan de echte ik, die voor een relatie doorslaggevend is, verborgen. In de echte wereld is dan soms nog een beetje bijstelling achteraf mogelijk, de virtuele wereld biedt die nuances veel minder. Daar ligt de leugen vast, ergens op een harde schijf.

Cecilia stelt dit aan de orde in een opmerkelijke mix van video-art, dans, muziek, theater. Alles sluit op een natuurlijke manier op elkaar aan en de kijker krijgt geen moment rust. Op het puntje van mijn stoel van begin tot eind. Zonodig wordt van T-shirt of van flap gewisseld: 'I think we really connected' of 'lying is loving' voorzover het allemaal nog niet haarscherp duidelijk is: zijn we beland in een wereld waar we met een lachebekje moeten aangeven hoe we ons voelen?

Na afloop weet ik werkelijk niet welk simpel eendimensionaal smiley ik zou moeten kiezen om mijn gevoelens over de voorstelling weer te geven. De dingen zijn gelukkig niet zo eenvoudig en dat geldt zeker voor deze voorstelling: Grandioos!
Ik heb ervan genoten en ik weet dat ik een grote kanshebster voor de BNG Nieuwe Theatermakers Prijs heb gezien. Als Cecilia wint dan mag ik in elk geval nóg een keer komen kijken. Ik vrees dat ik anders toch nog weer eens naar Finland zal moeten en dat is niet erg zeker niet als Cecilia daar ook is.
I don't see you, I see what you're not
I don't see us, I see what we're not...


gezien: 18 april Theater De Regentes, nog te zien onder andere 25 april Bellevue en 27 april LAKTheater Leiden

maandag 21 maart 2011

Vasili Vasiljevitsj Vereshchagin: Apotheose van de oorlog




'Opgedragen aan alle grote veroveraars, vroeger, nu en in de toekomst'


Toen ik dit schilderij voor het eerst zag was ik er zeer door getroffen. Maar in de veelheid van kunstervaringen in de musea van Moskou waren de gegevens in mijn herinnering niet vastgelegd. 


Nog tot en met 8 mei 2011 in het Groninger Museum te zien: Het onbekende Rusland.

zondag 20 maart 2011

Muammar Al Gathafi: The Green Book

Ooit wachtend op de aansluiting van vluchten in Tripoli zocht ik iets te lezen... er was niets behalve het Groene Boekje over de derde weg tussen kapitalisme en socialisme die De Grote Leider ons aanwijst: de oplossing van de problemen van de democratie, de oplossing van de economische problemen en de sociale basis voor de Derde Universele Theorie. Kortom de oplossing van Alles.


Ik heb heerlijke uren beleefd, het is een boek dat op een totaal andere manier denkt, maar eerlijk gezegd is er soms werkelijk geen touw aan vast te knopen. http://www.algathafi.org/html-english/index.htm




Het boekje heb ik bewaard als een kleinood... hierbij de citaten die De Grote Leider zelf accentueert:





  • No representation of the people - representation is a falsehood
  • Parliament is a governing body in absentia
  • Representative assemblies are a misrepresentation of democracy
  • The party system aborts democracy
  • He who elects te be a partisan betrays society
  • A political party represents a portion of the people, but the sovereignty of the people is indivisible
  • A political party rules in the name of the people, but in truth there is no representation in lieu of the people
  • Referendums make a mockery of democracy
  • Individuals must have the opportunity to justify their opinions
  • There is no democracy without people's conferences
  • Committees everywhere
  • Man's freedom is one and the same throughout the world
  • Natural law is the logical law for man
  • Democracy is popular rule not popular expression
  • Those who are strongest in society govern
  • Wage earners are a kind of slave, even if their wages improve
  • The ultimate solution is to abolish the wage system
  • In need no freedom indeed
  • Masters in their own homes
  • Land is no one's privaty property
  • The legitimate objective of the individuals' economic activity is solely the fulfilment of their material needs
  • Inequality of wealth between individuals is unacceptable
  • The fulfilment of needs leads to the emnacipation of humanity
  • The aim of a socialist society is the happiness of man
  • A house should be serviced by its occupants
  • Every nation should have a religion
  • The family is first and foremost the basis os the life of individuals
  • Placing a child in a day nursery is coercion and a violation of the child's free and natural disposition
  • A woman must perform her natural role appropriately
  • Therefore a world revolution is needed to do away all the materialistic conditions that hinder a woman from performing their natural role in life
  • A woman has full rights and need not to be coerced to turn into a man and forsake her feminity
  • There is no difference in human rights between a man and a woman; rather it is their roles and duties which differ
  • Black people will prevail in the world
  • To force a human being to learn a particular curriculum is dictatorial
  • Ignorance will come to an end when everything is presented as it really is
  • Sport should be for the masses