Ik kan me niet een toneelstuk herinneren waar een fabriekshal als decor is bedacht. Harde geluiden en aan de lopende band: geestdodend werk. Dat komt prachtig over, evenals de gevolgen daarvan: afstomping, sabotage van proces en machine, vernieling van producten, kortom een kleine chaos. Maar wie ervaring heeft in het observeren van deze productieprocessen weet dat het vaak zo gaat: laat de boel in de soep lopen en we hebben extra lange pauze om te plassen, te roken (dat mag normaal niet).
Maar het proces heeft ook gevolgen voor de wijze waarop de productiemedewerksters met elkaar omgaan: dat herkende ik ook uit de realiteit. Mannen praten dan vooral diepzinnig over vrouwen en vrouwen kennelijk vooral over zichzelf.
Er is dan ook een veelheid van ervaringen (beschadigingen) waaruit de dames kunnen putten. Voor mij is altijd wel belangrijk: 'zou het zo kunnen zijn?'
Daar haakte ik even af want het is wel een veelheid aan thematieken die met de chocoladesaus wordt losgemaakt.
Leen hoopt iets over te brengen naar een toevallig aanwezige bedrijfsleider in de zaal (zie video!). Ik hoop heel erg dat dat gelukt is. Er zijn nog teveel afstompende productieprocessen, denk aan alle vreselijke telefonische service diensten, ook daar heb ik de stompzinnige afstomping gezien die overigens elke beller kan ervaren als hij weer niet of half geholpen wordt.
Het is net als met de potjes chocolade: niemand kan het iets schelen als ze de soep indraaien. Daarmee is de voorstelling een interessant statement!
En dan de actrices: twee ervaren en twee jonge speelsters. Ik kon in de voorstelling het verschil niet ontdekken. Petje af, dames!
Onwillekeurig denk je tijdens de voorstelling terug aan de Disco Pigs die óók een venster op een deel van de maatschappij richtten waar je normaal niet zo'n gedachte bij hebt. Maar dat is dan ook de enige overeenkomst.
Embrasse is wederom vernieuwend, grenzen verkennend, ja: Leen heeft de Nieuwe Theatermakersprijs 2009 echt verdiend!
