Hendrik Aerts maakt indruk in "hij die nog van geen einde wist"

Dit keer was ik helemaal blanco op mijn Blind Date. Het toneel opent met een prachtig beeld, het lijkt wel een moment vóór De Liefdesbrief van Vermeer, bijzonder fraai licht en een verstild beeld waarin nog van alles kan gebeuren. De wanden lijken dicht, zonder deur of raam, maar dat blijkt toch niet zo te zijn. De vrouw wacht, misschien op de man die letterlijk rondzwerft. Later is duidelijk dat hij ooit vertrokken is om nooit weer te keren, maar daar zijn we dan tóch getuige van.

Eerlijk gezegd bleef ik geboeid maar toch vooral omdat er veel verwachtingen werden gewekt, die voor mij niet werden ingelost. 

Kunst is anders kijken. Als dát hetgene is wat Aniek Boon en Hendrik Aerts mij willen laten zien: het is gelukt. Maar rond het thema van adieu tot au revoir heb ik wel veel gekeken maar te weinig gezien. De teksten op zich zijn inspirerend maar de samenhang is voor mij eenzoekplaatje

Ongetwijfeld is dat ook beïnvloed door één van de bezoekers die zonodig zijn/haar telefoon moest opnemen... is het dan niet beter de voorstelling maar even stil te leggen en na een pauzemoment te hernemen? Voor een cabaretier is zo'n incident een schot voor open doel, maar in een toneelvoorstelling is het volledig buitenspel. Laten we dat dan ook zo doen!

En nóg een klein dingetje. Bloot of bijna bloot kan functioneel zijn, zeker ook als je kleding wel wat erg ruim valt na zo'n lange afwezigheid. Maar zorg dan dat je een mooie onderbroek aan hebt en niet een waar zelfs meneer Zeeman zich tegenwoordig voor schaamt.

Over de voorstelling heb ik dan toch vooral gemengde gevoelens: van het einde weet ik nog niets, maar de acteerprestatie van Hendrik Aerts had van mij nog wel langer dan tot het einde mogen duren.

even schrikken over voedsel-vernietiging

Een bericht uit de New York Times: als de VS een kwart minder zouden weggooien aan eetbaar voedsel dan zouden daar 20 miljoen mensen lekker van kunnen eten, elke dag... eten is te goedkoop, weggooien "kost niets"
UPDATE 17 nov 2010 het voedingscentrum: in Nederland per jaar per persoon 51 kilo, samen voor € 2.400.000.000....

Jacoba van Velde: De Grote Zaal

Nederland leest dit jaar De grote Zaal en ik herlees...
Ik ben er vast van overtuigd dat ik dit boek gelezen heb tijdens mijn kennismaking met het verzorgings- en verpleeghuis... en ik weet ook nog zeker dat ik de omstandigheden in zo'n huis, zoals het in dit boek naar voren komt, verschrikkelijk vond. En toch was de waarheid herkenbaar in de praktijk nog begin jaren '70. Zo kende ik een medewerker van de inspectie die zich tijdens bezoek op liet sluiten in een kast om dan te ervaren hoe ná het (beperkte) bezoekuur de sfeer en de zorg dramatisch verslechterde. Zelfs nog begin jaren '80 moesten de "goede verpleeghuizen" samenwerken met gemeenten en verzekeraars om de "slechte" particuliere tehuizen te kunnen sluiten. Ik ben toen ook op plekken geweest waar je niemand zou willen achterlaten... mensonwaardig. De eigenaren leefden in een luxe-villa op Tenerife, de patiënten zaten de stront. Eén keer per dag verschonen was toch genoeg?

Nú lees ik een heel ander boek over relaties en de zin van het leven, over moeder en dochter. Opvallend ook de oneerlijkheid, althans de geringe mate van openheid, de dokter die om de feiten heen draait, de medewerker van de sociale dienst die maar de halve waarheid vertelt in de hoop daarmee zo snel mogelijk een volmacht te scoren. Nee hoor, u knapt weer op en dan gaat u zo snel mogelijk weer terug naar de kleine zaal... 


Het refrein is Hein, ook in de jaren '90 was er nog een schokkend actueel boek over de zorg te schrijven.


"Zorg beneden peil" koppen de kranten nu, wat is er in de afgelopen vijftig jaar veranderd? Topsalarissen naast verwaarlozing van patiënten...?


De patiënten moeten nog veel mondiger worden, de familieleden ook en de medewerkers nog meer. En we moeten blijven schrijven over hoe het is om de balans op te maken van je leven in een omgeving die niet van jezelf is.

op bezoek bij Aeltje: drie verzamelingen in Den Haag

Op dit moment zijn in Den Haag drie privé verzamelingen van schilderijen te zien, interessant om te vergelijken!


Ik bezocht eerst de verzameling van J.D.C. baron van Heeckeren van Wassenaer in het Haags Historisch Museum (tot 6 februari 2011). De baron was één van de rijkste mannen van ons land. Hij verzamelde eigentijdse kunst: schilderijen uit de Romantiek. Gewoon wat hijzelf mooi vond. Na zijn dood viel de verzameling langzaam uit elkaar, maar is nu weer even verenigd in Den Haag. 


In Het Mauritshuis is er Made in Holland (tot 30 januari). Een verzameling van de familie de Mol van Otterloo (Quote 500 nr. 97, €270 miljoen). Eyk en Rose-Marie verzamelen stukken uit de Gouden Eeuw. Ze weten nog niet zo goed wat ze verder met deze verzameling aanmoeten, maar goede bekendheid krijgen ze zeker met deze tentoonstelling in meerdere prestigieuze musea.


Gelukkig is na vele jaren verbouwing en herinrichting de Galerij Prins Willem V weer geopend: schilderijen van Nederlandse (en Vlaamse) meesters na 1650. Doel van de verzameling was om aan het volk te laten zien hoe rijk en machtig deze stadhouder, Prins van Oranje wel niet was.