Ilay den Boer en zijn vader in: Dit is mijn vader

Wat een geweldig idee: een muur met luikjes en achter elk luikje een verhaal. Een verhaal waarmee vader en zoon elkaar vertellen over hún leven, vooral apart en samen.

Het publiek mag de luikjes kiezen. Dat geeft enige interactie met de zaal, een échte interviewer zou tot aanzienlijk meer diepgang gekomen zijn.
Er zijn zo te zien ook luikjes zonder jaartal en het is al heel snel duidelijk dat het daarom gaat.
Waarom? Mij boeide de start van de voorstelling in het geheel niet. Ik had het idee dat de spelers (vooral de vader) bij sommige vragen/opmerkingen zichtbaar hun weerstand lieten blijken: daar gáán we weer. Nog iets anders dan 'ontmaagding?' Wat een leegte! Vader wordt dan zelfs tot de orde geroepen... 'hé! je mag het publiek niet beledigen!'
Daarmee overschrijdt Ilay de grens van werkelijkheid en fictie, van een echt gesprek en theater, en wordt het steeds onduidelijker waarin we verzeild geraakt zijn.
Op zeker moment bedacht ik zelfs: als ik op de achterste rij op de hoek zat, dan zou ik nu naar huis gaan. Ik heb wel wat anders te doen dan naar een mankerende voetbaltraining te kijken.

Hoe komen we dan toch tot de ongenummerde luikjes? Ilay neemt het initiatief en laat het niet meer los. Het publiek krijgt geen kans meer, juist als er interessante onderwerpen aangesneden worden, en vader wordt aan de kant geschoven als een onbetekenende nul. Het wordt één en al theater terwijl de vader kansloos waarschuwt voor deze ontsporing.

Ik begon echt spijt te krijgen dat ik tóch niet was weggegaan.

Het is een voorrecht om zó diepgaand met je vader over zijn leven te mogen praten. En dan in de kwetsbaarheid van de floodlights. En die vader luistert dan óók nog naar jouw verhaal... en geeft advies, niet zomaar, met levenservaring en wijsheid. Ik dacht: veel zonen moeten toch jaloers zijn op zo'n vader die zó zijn keuzes in het leven verduidelijkt.

Toen de voorstelling was afgelopen was ik allerminst jaloers. Mét mijn vader heb ik meer gecommuniceerd dan hier op toneel gebeurde, omdat ik meer luisterde en hem niet voor lul gezet heb.

gezien LAKtheater Leiden 26 januari 2011

my diet for: Wheat dependent exercise induced anaphylaxis (WDEIA)

I'm an allergic patient. I have to live on a strict diet.
The important thing is: I should eat no wheat, no rye, no oats, no barley, no spelt or kamut. The tolerance is lower than in the more common gluten-free diet for coeliac disease! The standard Gluten-Free food is absolutely not appropriate for me.
All I eat or drink should be wheat-free and it is of vital importantance that food and drinks should not even contain any traces of wheat. So no bread, biscuits, crackers, cookies, cakes, pastry, thickening agents, pastas, breadcrumbs...  
Fortunately, there are gluten-free products, which are also wheat free.

Moreover the diet should not contain: E621 (= monosodium glutamate or Vetsin) or E210 to E219 (benzoic acid and benzoates), or alcohol (ethanol).
It is important to know that wheat can be hidden in ready-made or processed food products like stock cubes and soups, starch, bulgur, bran, couscous, farina, gluten, protein meal, fried meat and vegetables, coffee and cocoa-drinks, surimi, couscous, gravy, ice cream, processed meat (like sausages, hamburgers, hot dogs), milk shakes, herbs and spices like pepper, candy, chocolate bars, salad dressings, soy sauce, ketchup, mustard and other sauces.    
When preparing a meal it is best to use pure products: potatoes, rice, corn/maize, buckwheat, millet, all kinds of vegetables, fruits, nuts, meat and fish (No ready-made or processed! No breadcrumbs!).
The cook should always check the ingredients statement and/or the allergy information. Fortunately, according to legislation (the Labeling Directive of the EU and list of Codex Alimentarius Commission for the compulsory labelling of packaged food) all products containing wheat or wheat-derived ingredients must be labelled.

But fortunately my experience is that nowadays there are many dietary products to be bought, specially made wheat free.

What could you serve me:

- The breakfast includes muesli based on corn/maize flakes, fresh fruit, yogurt, (fresh) fruit juices. Standard breakfast cereals are not appropriate.

- For lunch: buckwheat bread or corn/maize bread, cheese, milk, fruit.

- Dinner seems to be the easiest meal to prepare. But the danger is the additives to decorate the food like breadcrumbs or sauces with hidden traces of wheat. It definitely asks special attention of the cook.

I always have a small amount of appropriate food with me, just in case.

Concluding:

I realize that it is ultimately a matter of trust in the cooperation of the kitchen staff and the information given by the waiters. It certainly is of vital importantance to inform me if anything went wrong (contamination by unfortunate double use of knives, spoons, pans, plates, cutting boards, etc.). That's too bad and such procedures should be avoided, but it's better for me to know in order to calculate my risks of anaphylactic shock, which is a serious threat and can even end in death.

Please ask me for advice and give information: make me responsible for my own health.

I always carry medication with me, just in case.

You should realize that if I need urgent medical care: transportation to a hospital intensive care unit will be necessary in most situations.

But it's been long since I've had a serious attack, due to the careful way of preparing my meals. I would not want to experience it again, and neither would you. Therefore I seriously ask you: let us work on prevention.

Thanks in advance for your cooperation.

More information about food: http://www.food-info.net/

Note: I am interested in contact with other patients WDEIA! 
Please comment or email:   hbotw2007 AT gmail.com

solliciteren?

In mijn loopbaan heb ik gesolliciteerd. Gewoon, een advertentie lezen (He! Dat is iets voor mij!), al of niet een brief schrijven, al of niet uitgenodigd worden. We weten hoe het gaat.

Ik zat aan beide zijden van de tafel. Veel brieven heb ik geschreven, meer dan mij lief is achteraf, nog veel meer heb ik er gelezen. Van de vele honderden die ik gelezen heb zijn er maar een paar die uitblonken. De meeste brieven waren er toch van dertien in een dozijn, hoezeer ieder ook de moeite had genomen te laten zien dat hij/zij aan alle voorwaarden voldeed en bovendien dan ook nog extra ervaring en kwaliteiten had die de lezer tot de volle overtuiging brachten dat dit de werkelijk ideale, er was geen betere, kandidaat zou zijn...

Ooit rapporteerde de voorzitter van een sollicitatiecommissie over degenen die voor een gesprek moesten worden uitgenodigd. Met hangende schouders werd een stapel van vele tientallen brieven overhandigd die konden worden afgeschreven. Dan was er een klein mapje met vijf brieven daar zit misschien iets bij.
Ik heb de commissie rustig laten uitspreken. Vervolgens heb ik de commissie voorgehouden dat wij uiteraard onze tijd niet gingen verdoen met het spreken van mensen die misschien iets hebben. Wij nodigen uit en spreken met uitsluitend de ideale kandidaat. Dat was me wat. Alles moest opnieuw.
Enkele dagen later kwam er een mapje met drie kandidaten, zonder meer de top, we hadden ze alle drie wel willen hebben. Opvallend was wel dat deze drie geheel andere briefschrijvers waren dan de eerst geselecteerde vijf, daar zat bij nader inzien kennelijk toch niets bij.

Een nog wonderlijker vorm van het sollicitatie-ritueel vind ik het intern solliciteren. Als je niet eens weet wie de beste persoon is in je organisatie voor een bepaalde vacature dan doe je in mijn ogen als leidinggevende toch iets niet goed. Nog afgezien van het feit dat in een goed personeelsbeleid de loopbaanplanning een onderdeel is. Ik heb wel eens gehoord dat mensen intern op hun eigen functie moesten solliciteren... Hoe gek krijg je het bedacht. De OR en de vakbonden zouden daar zelfs mee hebben ingestemd.

Gelukkig heb ik nooit intern hoeven te solliciteren, en ideeën om (interne) procedures op te tuigen heb ik als leidinggevende rigoureus de kop in kunnen drukken.

Opvallend is ook dat ik zelf de leukste functies heb vervuld, betaald of onbetaald, waar ik nooit een brief voor heb geschreven.
En het geldt óók voor een aantal van mijn leukste en allerbeste medewerkers...
Ook headhunters die mij benaderden begonnen wel te zeuren: ja dan moet u toch wel een brief schrijven! Wat raar. Wie is er nou begonnen met vragen. Laat de opdrachtgever maar schrijven.

Een sollicitatie is een verzoek om tot een ambt of betrekking te worden benoemd. Het ritueel dat erbij hoort heeft zeker een functie. Mits, mits, mits is er een selectie, dat is tenminste iets. Kennis, vaardigheden en attitude kunnen in kleine kring worden afgewogen en beoordeeld voordat een persoon met positie-macht wordt bekleed met alle goede maar vooral ook vervelende risico's daarvan waar boeken, bijvoorbeeld door Manfred Kets de Vries, over zijn volgeschreven (en waar we nog steeds zo weinig van geleerd hebben).

Ik heb ook braaf gesolliciteerd. Ooit op een functie waarbij de opstellers van het profiel iemand voor ogen hadden gehad die de functie ideaal zou kunnen vervullen. Dat was ik. En laat ik nou nog schrijven ook. In het ritueel hoefde ik maar te zeggen ik kom of ik was er geweest. Ja, geweest, want het was wel de bedoeling dat ik de functie zou bekleden en het was vooral niet de bedoeling dat ik ook iets zou gaan doen. Hadden ze toch mij als rolmodel niet goed ingeschat...

Het gebeurt wel eens dat iemand zich uit een procedure terugtrekt. Soms is dat groot nieuws. Een kandidaat voor een politieke of door een politiek orgaan benoemde functie die zich op het laatste moment van de voordracht laat schrappen. Bijvoorbeeld als hij/zij als tweede vermeld staat en bekendworden van de kandidatuur schadelijk kan zijn voor de actuele positie van de kandidaat.
Een enkele keer is terugtrekken strategisch bijvoorbeeld als Mariëtte Hamer opzij stapt om de kandidatuur van Gerdi Verbeet te versterken. Maar vaak is de reden heel erg principieel bijvoorbeeld als Deetman en Grapperhaus zich terugtrekken als kandidaat voor het voorzitterschap van het CDA.

Moeilijk te begrijpen en makkelijk te beoordelen: ze kunnen niet tegen hun verlies!

Nee.
Er zijn nu eenmaal functies waarvoor het een diskwalificatie is als je het graag wilt doen. Het is niet anders: dan moet je als oprechte kandidaat duidelijk maken dat je het kunt en dat je vindt dat er nu eenmaal dingen zijn in de categorie iemand moet het doen en misschien ben jij dat wel.
Want je wilt niet solliciteren naar..., je wilt je niet aanbieden om..., je wilt je niets op de hals halen.