zondag 8 februari 2009

Het LAKtheater kan niet verdwijnen....





Tijdens mijn studie eind jaren zestig was de gedachte dat het een taak van de universiteit was om de studenten niet alleen diepgaand te onderwijzen op hun eigen vakgebied maar om ze ook kennis te laten maken met andere vakgebieden en met culturele en politieke ontwikkelingen in de maatschappij.


Studium Generale, lezingen en voordrachten op allerlei gebied, teach-ins en vooral ook theatervoorstellingen waarvan de ervaringen diep in mijn geheugen gegrift zijn. Zo denk ik nog met groot plezier terug aan een dadaïstisch concert waar de uitvoerend pianist ten hoogste drie toetsen op de piano heeft aangeslagen: verder was het stilte.

Ik vond het voor mijzelf belangrijk van de Universitaire mogelijkheden te genieten. Na afloop van een besloten voorvertoning van 'Begrijpt u nu waarom ik huil' mocht ik discussiëren met enkele aanwezigen én met Louis van Gasteren over de stelling dat de normale bezoekers deze film niet aan zouden kunnen. Vertoning moest worden verboden net als die film over mijn fiets die daar stond. Gelukkig niet dus.

Ik denk dat in deze historie ook de oorsprong ligt van het Leids Akademisch Kunstcentrum. Een 'eigen' laagdrempelige kennismaking met kunst en cultuur voor studenten.

Maar de gedachten zijn veranderd. Waarom mogen de burgers niet ook delen in deze universele kennis? Of: Waarom kunnen studenten niet gewoon participeren in de maatschappelijke voorzieningen die voor iedereen openstaan?

Ik weet het niet. Zou je in deze tijd nog een zaal vol krijgen met een originele 'Publikumsbeschimpfung?' Of is er iemand bereid om fors te betalen om te luisteren naar het tikken van een metronoom? Zou men verheugd zijn een rolfluitje te krijgen bij de ingang om dan samen een rolfluitjesconcert te maken...?
Ik ben blij dat ik participant was. En de speciale voorziening voor studenten gaf de ruimte. Er was gelukkig geen afweging of 'de markt' wel behoefte had aan deze experimenten. De al dan niet aanwezigen mochten dat zelf bepalen en zo hoort het ook.

Vanuit de Leidse Alma Mater is het niet helemaal begrijpelijk dat de (financiering van de) LAK-voorziening wordt beëindigd. Is het voor de pedagogen en psychologen in opleiding niet van groot belang om kennis te nemen van jeugdcultuur als neergezet in Discopigs (28 januari)? En denken de hooggeleerde en zeergeleerde fysici dat zij het principe van Schrödingers kat beter kunnen uitleggen dan Jakop Ahlbom in de Architect (6/7 februari)? En eerbiedig zwijgen past bij de emoties van de dansvoorstellingen bijvoorbeeld van Itzik Galili.



Maar eerlijk gezegd zie ik als regelmatig bezoeker veel burgers en echt veel te weinig studenten in de zaal. Ze mogen zelf bepalen of ze komen en zo hoort het ook. Maar er zijn nu eenmaal zaken die niet helemaal onder de tucht van de markt mogen vallen. Er zijn voorzieningen zie er moeten zijn voor studenten om nieuwe gebieden van hun geest te ontdekken en voor burgers om ontdekkingen te doen.

Het moet toch mogelijk zijn dat De Stad van ontdekkingen en De Universiteit van ontdekkingen samen een ontdekking doen tot het behoud van mijn LAKtheater. Het LAK kán toch echt niet verdwijnen, er moet voor mij een Theater van Ontdekkingen zijn.



Geen opmerkingen: