Domenico Mertens regisseert Tartuffe

Het toneelstuk Tartuffe van Molière brengt me terug naar de middelbare school en de ongeïnspireerde franse lessen die een verplicht onderdeel vormden. Ik herinner mij de voorstelling niet als een klucht! 

Gelukkig doet Domenico Mertens deze slechte herinneringen al snel vergeten: een prachtig decor, dat helemaal aangeeft waar het stuk over gaat, perfect grimeersel en mooie muziek. 

Ik vind het altijd knap hoe theatermakers oude stukken weer een actueel en nieuw leven in weten te blazen. Dat is hier ook zeker gelukt waarbij, denk ik, toch erg veel is aangesloten bij de oude tekst. De lange zinnen en de hoogdravende, barokke woorden geven het stuk extra charme maar hinderen mij om de link naar onze actualiteit te leggen: de hypocriete rol van kerken en banken in de samenleving. Spannen zij nog - zoals in mijn jeugd - samen om de mensen dom en arm te houden?

In dit stuk zijn kerk en bank toch vooral gevangene en slachtoffer van elkaar en zo kunnen anderen in verbazing en vreugde overleven: omdat vrouw, dochter, vrijer en vooral Dorine weten hoe de mensen werken en effectief op een oplossing kunnen aansturen.

Orgon werd toch wel erg eenvoudig van de ware bedoelingen van de god en zijn profeet overtuigd, meestal kost het deprogrammeren heel veel meer moeite. En de rol van Dorine bij het bewaren van het kistje met geheimen had wat mij betreft groter gemogen: in de apotheose viel dat nu een beetje weg.

Voor mij heeft Domenico met zijn spelers van Tartuffe de klucht gemaakt die het hoort te zijn: een zedenschets waarin wij allen van onszelf iets kunnen herkennen.

Het plezier bij de spelers en het enthousiasme van het publiek (uitverkocht, extra stoelen bijgeplaatst!) moet voor Domenico een stimulans zijn om voort te gaan!

Tja en dan is het ook alweer jammer dat dit blinddateseizoen hiermee op een einde loopt. Wat een interessante variatie, wat een kwaliteit en wat een heerlijke avonden voor mij. Mijn intekening voor volgend seizoen is al de deur uit: heb ik weer iets om naar uit te zien!

gezien LAKtheater Leiden 19 mei 2010

Libris 2010 Wie Moet er Winnen?

Een persoonlijke voorkeur na lezing van de kanshebbers:


2> Terug naar Walden, Walter van den Broeck - Meulenhoff/Manteau
6> Kleine dagen, Bernard Dewulf - Atlas
1> Ruw, Marie Kessels - De Bezige Bij
5> Een goed verhaal, Mensje van Keulen - Atlas
4> Sprakeloos, Tom Lanoye - Prometheus
3> De bewaker, Peter Terrin - Arbeiderspers


Ruw staat op één omdat de blindheid zo knap is ingeleefd en boeiend beschreven... Terug naar Walden op twee omdat het een actueel thema is: de credietcrisis en eerste poging lessen voor de toekomst te trekken... De bewaker omdat het zo spannend is op drie
Vier, vijf en zes is moeilijk te motiveren waarom in deze volgorde... Sprakeloos is zeker de beste van de drie, maar komt bij mij niet in de top drie vanwege de mindere originaliteit van het thema.


Vijf en Zes zijn verhalen en het is persoonlijk dat die me wat minder aanspreken, hoewel: het verhaal 'een goed verhaal' zou bij mij wel in de top drie mogen.


Dank aan de boekenbonnen en gulle gevers die deze tour de force: zes boeken in vijf weken hebben mogelijk gemaakt!


UPDATE 10 mei  .... wat kunnen meningen verschillen... gefeliciteerd Bernard!

Tom Lanoye: Sprakeloos

Misschien kan liefde maar één ding echt. (pag 343)


De roman van Lanoye zal ongetwijfeld heel veel fans hebben of krijgen. Meeslepend van begin tot eind. Een ode aan zijn ouders. Ik heb het met plezier gelezen. Toch troffen mij (ook) twee passages: Nu ik toch bezig ben [ ] kan dit er ook nog wel bij. (pag 349) Het is een grote hoeveelheid verhalen, gebeurtenissen allemaal even spannend en meeslepend, maar soms krijg ik het gevoel als er bijna iets bereikt is... alwéér een uitweiding of omleiding.


Een tweede voorbeeld (ook positief) is een pagina's-lange fulminatie (pag 274 ev) tegen het Less is More, de literaire anorexia nervosa. Zonder meer verrassend en aanbevolen voor ieder die van lekker eten houdt...


Daarom een prachtige roman geheel in de traditie van de moderne Vlamingen met prachtige woorden, heerlijke zinnen, spannende verhalen die boeiend en beeldend beschreven zijn. Je zult nooit meer een kalfskroket uit de muur trekken.


De muiterij van Lanoye tegen slijm en gereutel is met dit boek in elk geval geslaagd: Nooit meer zwijgen, altijd schrijven... Ik zal het lezen. Ja slager, het mag ietsje meer zijn!