Dacht ik eindelijk dat die Amsterdamse voetbalclub eens uit het nieuws zou zijn... komt Wesly ACAB met zijn actie.
De discussie concentreert zich rond de scheidsrechter, heeft hij juist gehandeld en wel in overeenstemming met regel 12? Dat lijkt wel het geval maar...
Naar mijn mening is regel 12 in het geheel niet aan de orde, het gaat om regel 5 en de taak van de scheidsrechter aldaar omschreven:
• ziet erop toe dat er geen onbevoegde personen op het speelveld komen;
Dat kan maar één ding betekenen en zo heb ik het ook al vaak gezien: zodra een onbevoegd persoon het speelveld betreedt wordt de wedstrijd stilgelegd.
Wat er daarna gebeurt hoort een zaak van het strafrecht te zijn.
Niet alleen de scheidsrechter maar zeker ook de grensrechters en de vierde man hebben gefaald en ten onrechte regel 5 niet toegepast.
En dan nu maar weer snel op naar het volgende incident dat zoals wij allen weten inherent is aan dit soort spelletjes.
vrijdag 23 december 2011
dinsdag 20 december 2011
de hostie bevat gluten!
Er zijn zo van die boeken die je ooit gelezen hebt en waaraan je periodiek toch weer moet denken. Montaillou is er zo een, een boek dat ik in de jaren ´80 gelezen heb. Wat ik me ervan herinner is dat het begrip ´transsubstantialisatie' een grote rol speelt. En dat begrip valt dan weer in de categorie zaken die passen binnen het antwoord op de vraag in de zesde klas aan de pastoor-deken: ´Wat is geloof?'
-'Dat is als je zeker weet dat iets niet waar is, dat je dan toch zegt dat het wél waar is!'
Hiermee kwam uiteraard aan alle geloofsvragen en geheimenissen van de Katholieke Kerk in onze klas een einde. En de pastoor-deken was ineens verlost van vele kritische vragen. De catechismusles werd plotseling dragelijk voor alle betrokkenen!
In de eerste jaren van het monseigneur-Bekkersgeloof ging ik nog wel op een uitnodiging 'aan allen, van welke denominatie ook, die hier aanwezig zijn' in, om de gezamenlijke maaltijd te nuttigen, maar uiteindelijk vond ik het idee van de transsubstantialisatie zo ongelooflijk dat ik besloot het als geloofswaarheid te aanvaarden en aan zo'n maaltijd niet langer deel te nemen.
Zo'n half jaar geleden, na een uitvaartmis, vroeg één van de aanwezigen of ik niet ter communie ging vanwege (inmiddels) mijn ernstige allergie voor graan. Tot dan ging ik ervan uit dat de hostie een vorm van ouwel was, dus van rijstemeel gemaakt, en dat zou ik zonder bezwaar kunnen eten. Ik vond de vraag wel interessant en zocht en vond dat de hostie inderdaad beslist van glutenbevattend (al is het maar een beetje) graan moet worden gemaakt. Stijn Fens heeft in Trouw van afgelopen zaterdag daarover een hilarisch verhaal geschreven. Dank daarvoor!
Maar er is hoop: ook de aardse verstrekkingen in de Katholieke Kerk vallen onder de voedsel en waren richtlijnen van de Europese Unie: Eind volgend jaar moeten de allergenen duidelijk worden aangegeven. Ik ben benieuwd, de hostie voortaan met opdruk "bevat gluten" of een waarschuwing op de kerkdeur: "u betreedt hier een ruimte waar glutenvormende granen worden verwerkt" (ik ben ook gevoelig voor inhalatie van sporen van graan en zal bakkerijen en molens in bedrijf mijden als ...).
Een nieuw probleem voor mij: wat moet ik als de overledene een uitvaart-eucharistie geboekt heeft en mij daarbij heeft uitgenodigd. Gevaar voor eigen leven!
Wegblijven of manmoedig binnentreden in de overtuiging dat het gevaar van de kerk niet in de eerste plaats in granen of geloof zit maar vooral in dames en heren die hun hersenen in hun kruis dragen?
-'Dat is als je zeker weet dat iets niet waar is, dat je dan toch zegt dat het wél waar is!'
Hiermee kwam uiteraard aan alle geloofsvragen en geheimenissen van de Katholieke Kerk in onze klas een einde. En de pastoor-deken was ineens verlost van vele kritische vragen. De catechismusles werd plotseling dragelijk voor alle betrokkenen!
In de eerste jaren van het monseigneur-Bekkersgeloof ging ik nog wel op een uitnodiging 'aan allen, van welke denominatie ook, die hier aanwezig zijn' in, om de gezamenlijke maaltijd te nuttigen, maar uiteindelijk vond ik het idee van de transsubstantialisatie zo ongelooflijk dat ik besloot het als geloofswaarheid te aanvaarden en aan zo'n maaltijd niet langer deel te nemen.
Zo'n half jaar geleden, na een uitvaartmis, vroeg één van de aanwezigen of ik niet ter communie ging vanwege (inmiddels) mijn ernstige allergie voor graan. Tot dan ging ik ervan uit dat de hostie een vorm van ouwel was, dus van rijstemeel gemaakt, en dat zou ik zonder bezwaar kunnen eten. Ik vond de vraag wel interessant en zocht en vond dat de hostie inderdaad beslist van glutenbevattend (al is het maar een beetje) graan moet worden gemaakt. Stijn Fens heeft in Trouw van afgelopen zaterdag daarover een hilarisch verhaal geschreven. Dank daarvoor!
Maar er is hoop: ook de aardse verstrekkingen in de Katholieke Kerk vallen onder de voedsel en waren richtlijnen van de Europese Unie: Eind volgend jaar moeten de allergenen duidelijk worden aangegeven. Ik ben benieuwd, de hostie voortaan met opdruk "bevat gluten" of een waarschuwing op de kerkdeur: "u betreedt hier een ruimte waar glutenvormende granen worden verwerkt" (ik ben ook gevoelig voor inhalatie van sporen van graan en zal bakkerijen en molens in bedrijf mijden als ...).
Een nieuw probleem voor mij: wat moet ik als de overledene een uitvaart-eucharistie geboekt heeft en mij daarbij heeft uitgenodigd. Gevaar voor eigen leven!
Wegblijven of manmoedig binnentreden in de overtuiging dat het gevaar van de kerk niet in de eerste plaats in granen of geloof zit maar vooral in dames en heren die hun hersenen in hun kruis dragen?
zaterdag 17 december 2011
'Wat zullen we over 25 jaar terugverlangen naar die goeie ouwe crisis van nu.'
Op weg naar het theater spreken mijn introducee en ik over onze passie voor boeken en het probleem, eigenlijk de noodzaak, om periodiek afscheid te nemen van je lievelingen. Dat dat altijd weer veel moeite kost. En dat je later altijd spijt hebt.
Hoe zou dat voelen als je op de e-books bent overgestapt? Of kun je dan alles eindeloos bewaren als je maar gigs genoeg hebt? Ik denk dat ik wel nog meer zal kunnen genieten van het Gutenberg project waarin (heel) oude literatuur vrij beschikbaar is.
In het theater aangekomen blijkt Kees van Kooten hetzelfde probleem te hebben... gehad, want hij heeft een oplossing gevonden: als de boeken niet te dik zijn kan hij ze verdelen over de beschikbare brievenbusgleuven in de omgeving van dit theater. Wat jammer dat ik niet (meer) binnen de actieradius van het LAK woon. Ik zou graag delen in deze cultuurbank!
Een avond voor Duchenne, en de act van de avond is voorlezen uit eigen en andermans werk: uit Plezierbrevier en tot slot 'Poezen eigen deurtje.' Wat kan het steunen van een goed doel een feest zijn!
Al de verhalen hebben gemeen dat ze nog zo verrassend van nu zijn, de grappen over de actuele situatie in ons land doen je beseffen dat het toch wel jammer is dat het met de Tegenpartij nooit wat geworden is. Kan humor ons redden?
Ach Kees, eerlijk gezegd heb ik ook van boeken van jouw hand afscheid genomen, en tja ook Kopstukken van Godfried Bomans is verdwenen om ruimte voor anderen te maken.
Maar eind 1985 besefte is dat ik ooit een collectors item in handen zou hebben van de Bescheurkalender 1986 en besloot om niet de dagelijks scheurbehandelingen aan te vangen. Ik sla open op maandag 3 maart 1986: 'Wat zullen we over vijfentwintig jaar... '
Vijfentwintig jaar later is bij de Slegte in Arnhem één exemplaar beschikbaar, voor de verzamelaar, in zeer goede staat, voor € 5,-. Zakelijk heb ik betere beslissingen genomen. Toch prijs ik mij gelukkig: ik blader en geniet... terugverlangend naar die goeie ouwe crisis!
donderdag 1 december 2011
Sadettin Kirmiziyüz: De Vader, de Zoon en het Heilige Feest
Alweer een geslaagd ego-document in de blind date serie. En wat een goed idee om je vader uit te nodigen voor Het Heilige Feest als je als geassimileerde agnostische Turkse Nederlander toch wat van hem vervreemd bent. En je krijgt er nog subsidie voor ook...!
Een geweldig toneelbeeld en een boeiend verteller. De Grote Reis wordt belicht vanuit drie perspectieven: algemeen, vanuit de vader gezien en vanuit de zoon. Zonder meer interessant als de standpunten afwisselen, als geheel voor mij soms iets te langdradig... mijn gedachten dwaalden af naar mijn audiëntie bij de paus in Rome en mijn bezoek aan Lourdes, activiteiten die mij in het geheel niet inspireerden. Maar ja ik denk dat mijn vader daar ook niet veel mee had.
En dan vraag ik mij af waarom zo’n Nederlandse man in Turkse dienstplicht gaat, als je zo weinig hebt met dat land en de cultuur dan lever je je niet-passende paspoort toch in? Of is hier ook het agnostische standpunt van belang: je weet ‘t maar nooit?
Tot slot is dan de vraag of de vader en de zoon door het heilige feest meer tot elkaar gekomen zijn: de vader heeft zeker meer begrip gekregen voor de zoon maar waarschijnlijk toch vooral door de hernieuwde hoop dat de zoon nog niet helemaal verloren is voor het geloof, voor de familie en voor het land.
Voor ons is van belang dat we een toneelmaker hebben gewonnen die puttend uit zijn levenservaring zeker nog vele boeiende voorstellingen op de planken kan zetten.
