aantrekkelijke bespiegelingen: Is there anybody out there?

Kenneth Homstad houdt ons een spiegel voor als hij in het park een vrouw wil ontmoeten: keurig volgens de sociale codes gaat hij omzichtig te werk. Toevallig wil de vrouw wel en ook zij volgt de ongeschreven regels van wel willen en daarin ook niet altijd duidelijk zijn.

Groet! Lach! Kijk! Biedt een sigaret aan! Zoek de hond! Eet samen iets! Alles strandt in een onhandigheid die vertederend en zeker ook humoristisch is: het hoogtepunt is wel het ongeval op de fiets. Ik wist niet dat er zoveel variaties op dit thema zijn!

Deze relatief korte voorstelling boeit echt en geeft voor mij herkenning naar het dagelijks leven. Het lijkt mij een uitstekende voorstelling om jongeren kennis te laten maken met het fenomeen theater.

Wat ik in deze voorstelling ook waardeer is de precieze afstemming van de verschillende onderdelen, het decor is prima, de kostuums perfect afgestemd, de muziek, vooral verzorgt door heggenmus en vink (maar ik geef mijn herkenning graag voor echte vogelaars) op het juiste moment aangevuld met de Cuculus canorus!

Helemaal verrassend is de opkomst van Canis lupus familiaris en dat blijkt ook in deze voorstelling een beest dat bij uitstek contact tussen mensen weet te leggen. Wel met een onverwacht resultaat.

Een aangename avond om deze cyclus 'Nieuwe Theatermakers On Tour' af te sluiten. Deze laatste voorstelling is zeker een aanmoediging ook volgend seizoen weer voor de blind dates in te schrijven!

ik ben allergisch voor hardlopen...

Uiteindelijk prikken en snijden honderden messen in mij, over mijn hele lichaam, ook hoor ik overweldigende klingelingelingende geluiden en zie ik (met mijn ogen dicht of open, dat maakt niet uit) prachtige kleuren flitsen.
De ervaring is in zekere zin sterker en ook mooier dan de pijn, dus eigenlijk daarom is de hevige jeuk ook wel te verdragen. Later bedenk ik mij 'als drugs ook zo zijn, tja dan kan ik me bij een verslaving wel iets voorstellen.'


Of is het eindelijk een échte runners high?


Ik ben los van de aarde, zweef en verkeer in hoge sferen, fantastisch, als het nu maar snel voorbij is.

Het is eind augustus 2010 en na een prima duurloop in de dinsdagmorgengroep krijg ik een hevige allergische reactie. De eerste verdenking is de alsem-ambrosia, een gemeen pollenplantje, iets bijzonders heb ik niet gegeten. Meteen een dagboek bijhouden van eet-, drink- en doegedrag. Maar na enkele dagen zie ik al dat de extreme vermoeidheid, de jeuk, de pukkeltjes, de roodheid, het angio-oedeem toch wel erg verbonden zijn met inspanning. Tja, wie wil er niet allergisch zijn voor inspanning? Wie hoopt niet op een allergische reactie alleen al bij de gedachte te moeten werken als je ergens helemaal geen zin in hebt?

Heel toevallig weet ik dat allergie voor hardlopen écht bestaat en een paar dagen voor het consult bij de hoogleraar ontdek ik een artikel in ‘Running Times’ van januari 2006: ‘Allergic to running / exercise induced anaphylaxis’. Ik zal toch niet? Maar wat is het één op één herkenbaar...

Jawel, de hooggeleerde stuurt direct aan op resultaat, fietsen in Oost-Europa: ja van ziekenhuis naar ziekenhuis, een marathon: dat kunt u vergeten... Loopt u nog steeds hard? Ja zeker wel, alleen mijn tempo is wel iets verlaagd... U bent toch wel erg onverantwoordelijk bezig!
Soms is eigenwijs zijn en doorlopen wel prettig, maar alles bij elkaar kom ik, achteraf tellend, wel tot meer dan honderd incidenten, de meeste gelukkig beperkt tot jeuk of extreme vermoeidheid.

Dan is het maanden wachten op de labjes en er is iets positief: het eiwit omega-5 gliadine, dat betekent tarwe afhankelijke inspanningsallergie (WDEIA). Mijn dieet is rigoreus, maar thuis heel goed te doen, hoewel het risico van vervuiling in een heel klein hoekje zit.
Heel goed letten op wat er naar binnen gaat, altijd medicijnen en een nood-injectie bij me, dan is het risico zeer beperkt en overzichtelijk, zelfs voor de ½M van Leiden! Dat wordt dan mijn slechtste tijd ooit op de halve en voor mij de grootste prestatie.

En dat alles ook dankzij LRRC-vrienden op de dinsdagochtend en de vrijdagochtend die weten dat ze van/voor mij altijd de 1-1-2 mogen (en hopelijk nooit: moeten) bellen.

“Exercise-induced anaphylaxis is pretty rare, although it’s good for everyone to know about. But the last thing people need is another reason not to exercise.”