Ik ben er vast van overtuigd dat ik dit boek gelezen heb tijdens mijn kennismaking met het verzorgings- en verpleeghuis... en ik weet ook nog zeker dat ik de omstandigheden in zo'n huis, zoals het in dit boek naar voren komt, verschrikkelijk vond. En toch was de waarheid herkenbaar in de praktijk nog begin jaren '70. Zo kende ik een medewerker van de inspectie die zich tijdens bezoek op liet sluiten in een kast om dan te ervaren hoe ná het (beperkte) bezoekuur de sfeer en de zorg dramatisch verslechterde. Zelfs nog begin jaren '80 moesten de "goede verpleeghuizen" samenwerken met gemeenten en verzekeraars om de "slechte" particuliere tehuizen te kunnen sluiten. Ik ben toen ook op plekken geweest waar je niemand zou willen achterlaten... mensonwaardig. De eigenaren leefden in een luxe-villa op Tenerife, de patiënten zaten de stront. Eén keer per dag verschonen was toch genoeg?
Nú lees ik een heel ander boek over relaties en de zin van het leven, over moeder en dochter. Opvallend ook de oneerlijkheid, althans de geringe mate van openheid, de dokter die om de feiten heen draait, de medewerker van de sociale dienst die maar de halve waarheid vertelt in de hoop daarmee zo snel mogelijk een volmacht te scoren. Nee hoor, u knapt weer op en dan gaat u zo snel mogelijk weer terug naar de kleine zaal...
Het refrein is Hein, ook in de jaren '90 was er nog een schokkend actueel boek over de zorg te schrijven.
"Zorg beneden peil" koppen de kranten nu, wat is er in de afgelopen vijftig jaar veranderd? Topsalarissen naast verwaarlozing van patiënten...?
De patiënten moeten nog veel mondiger worden, de familieleden ook en de medewerkers nog meer. En we moeten blijven schrijven over hoe het is om de balans op te maken van je leven in een omgeving die niet van jezelf is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten