maandag 16 mei 2011

ik ben allergisch voor hardlopen...

Uiteindelijk prikken en snijden honderden messen in mij, over mijn hele lichaam, ook hoor ik overweldigende klingelingelingende geluiden en zie ik (met mijn ogen dicht of open, dat maakt niet uit) prachtige kleuren flitsen.
De ervaring is in zekere zin sterker en ook mooier dan de pijn, dus eigenlijk daarom is de hevige jeuk ook wel te verdragen. Later bedenk ik mij 'als drugs ook zo zijn, tja dan kan ik me bij een verslaving wel iets voorstellen.'


Of is het eindelijk een échte runners high?


Ik ben los van de aarde, zweef en verkeer in hoge sferen, fantastisch, als het nu maar snel voorbij is.

Het is eind augustus 2010 en na een prima duurloop in de dinsdagmorgengroep krijg ik een hevige allergische reactie. De eerste verdenking is de alsem-ambrosia, een gemeen pollenplantje, iets bijzonders heb ik niet gegeten. Meteen een dagboek bijhouden van eet-, drink- en doegedrag. Maar na enkele dagen zie ik al dat de extreme vermoeidheid, de jeuk, de pukkeltjes, de roodheid, het angio-oedeem toch wel erg verbonden zijn met inspanning. Tja, wie wil er niet allergisch zijn voor inspanning? Wie hoopt niet op een allergische reactie alleen al bij de gedachte te moeten werken als je ergens helemaal geen zin in hebt?

Heel toevallig weet ik dat allergie voor hardlopen écht bestaat en een paar dagen voor het consult bij de hoogleraar ontdek ik een artikel in ‘Running Times’ van januari 2006: ‘Allergic to running / exercise induced anaphylaxis’. Ik zal toch niet? Maar wat is het één op één herkenbaar...

Jawel, de hooggeleerde stuurt direct aan op resultaat, fietsen in Oost-Europa: ja van ziekenhuis naar ziekenhuis, een marathon: dat kunt u vergeten... Loopt u nog steeds hard? Ja zeker wel, alleen mijn tempo is wel iets verlaagd... U bent toch wel erg onverantwoordelijk bezig!
Soms is eigenwijs zijn en doorlopen wel prettig, maar alles bij elkaar kom ik, achteraf tellend, wel tot meer dan honderd incidenten, de meeste gelukkig beperkt tot jeuk of extreme vermoeidheid.

Dan is het maanden wachten op de labjes en er is iets positief: het eiwit omega-5 gliadine, dat betekent tarwe afhankelijke inspanningsallergie (WDEIA). Mijn dieet is rigoreus, maar thuis heel goed te doen, hoewel het risico van vervuiling in een heel klein hoekje zit.
Heel goed letten op wat er naar binnen gaat, altijd medicijnen en een nood-injectie bij me, dan is het risico zeer beperkt en overzichtelijk, zelfs voor de ½M van Leiden! Dat wordt dan mijn slechtste tijd ooit op de halve en voor mij de grootste prestatie.

En dat alles ook dankzij LRRC-vrienden op de dinsdagochtend en de vrijdagochtend die weten dat ze van/voor mij altijd de 1-1-2 mogen (en hopelijk nooit: moeten) bellen.

“Exercise-induced anaphylaxis is pretty rare, although it’s good for everyone to know about. But the last thing people need is another reason not to exercise.”



Geen opmerkingen: