Het wordt altijd weer ochtend
Het wordt altijd weer licht
Er komt altijd weer een dag
En ooit zul jij moeder zijn...
Van Philippe Claudel heb ik de aandoenlijke film "Il y a longtemps que je t'aime" gezien: spannend en aandoenlijk van begin tot eind omdat de maker erin slaagt een groot geheim tot het eind te bewaren en dat op een natuurlijke manier.
Ik wist niet dat Claudel ook, eigenlijk in de eerste plaats, romanschrijver was. Van Mieke kreeg ik "Het kleine meisje van meneer Linh" te leen/lezen en dat was een goed advies.
Een vondst is werkelijk dat de hoofdpersonen slechts twee woorden in elkaars taal (Frans en Khmer) kennen: "Goede Dag" en dat het kleine meisje (vertaald) "Zoete Morgen" heet en dat spreek je dan weer uit als "sans Dieu", Sang Diû...
In deze roman óók een geheim dat hier niet helemaal tot het eind bewaard kan worden. Dat wordt ruimschoots goedgemaakt door andere thema's als (woordeloze) vriendschap, een veteraan die eindelijk een verleden kan verwerken, de opvang van vluchtelingen, en de toestand van onze psychiatrie (vooral ook voor buitenlanders met wie communicatie zo goed als onmogelijk is).
Wij hebben Mauro, en wij hebben allen meneer Linh: aandoenlijk en helaas ook realistisch... van god los.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten