The Red Tulip is het internationale symbool van mijn patiëntenvereniging. Onze houding is niet meer rechtop en om te bewegen moeten we steeds extra nadenken; stappen zetten, voetafwikkeling en arminzet: niets lijkt meer vanzelf te gaan. En soms beven we ervan.
Mijn doel is als laatste te finishen op de halve marathon. Mok keek mij glazig aan toen ik mijn ultieme doel met haar deelde in de Pieterskerk. En hoeveel mensen hebben hun zorgen geuit over dit project en hoe vaak heb ik moeten beloven te stoppen als het niet meer zou gaan?
Lopen kan ik wel, het is veredeld vallen en als er iets is waar mijn soort goed in is dan is het wel vallen! Mijn valsnelheid op de korte afstand, vooral de bult op, is nog redelijk en dan kan ik mij meten met snelle dames en heren. De duurloop valsnelheid is 7 km/uur. Dat kan ik makkelijk constant heel lang volhouden, drie uur moet toch lukken? En dat is ½M.
Met de start met een paar duizend tegelijk verlies ik al zo’n zeven minuten en reeds op de Vrouwenweg krijg ik escorte van de fietspolitie. Gezellig voor een praatje en ik haal zelfs lopers in… Het Watertje is domein van Patricia voor een gezellig meelopen, ‘maar pas op, jij moet nog de tien vanmiddag.’
Op de Nieuweweg loop ik voor de quads en ik hoor de drivers zeggen ‘hij loopt heel strak op schema.’ Prima, dit valtempo volhouden maar. En dan komt als een luchtspiegeling godin Bibi in beeld. Ze heeft het zwaar, later bekent ze te willen opgeven op dat moment en ik denk aan het LRRC-club-motto: ‘Niemand loopt alleen!
Ik besef steeds meer dat dat goed voor twee is…. Bibi krijgt water uit een volgwagen.
Bij de Bommelzolder privé persoonlijke verzorging en weer verder door de eindeloze polders. Het tempo houden we redelijk, al moet ik er wel op wijzen dat de ponton-brug niet eeuwig wacht. We informeren politie en andere officials dat we er tijdig aankomen. ‘Geen probleem, wij komen.’ En het is heel gezellig! En we buffelen, en opgeven? Dat komt even niet in mij op, dat hoort er ook bij: woordvindingsstoornis. Bovendien: de bezemwagens zijn ons ver vooruit dus eigenlijk zijn we in de praktische onmogelijkheid dat te doen waar ik toen even niet op kan komen…
We spreken over hardlopen, passies, studies, werk en over het motto op mijn achterpand: ‘Patiënt worden kan altijd nog.’ Vandaag in elk geval niet.
Na de Pontonnisten wordt het stil. Aankomend in Leiderdorp is iedereen al weg. Wat is de route? Tegenstrijdige informatie. Een hesje en kaartlezen blijkt twee: ‘volgens de kaart is het rechtdoor, maar ze gingen allemaal links!’ Dan kiezen we maar voor de straat waar de meeste troep ligt.
In de afgelopen weken heb ik deze race tegen mezelf eindeloos gelopen. Voorbereid op gebrom van quads achter me en een fiets naast me met ‘laatste man 21,1 km’. Maar er is Bibi en we lopen niet alleen!
Bij de Meerburgkerk zegt Bibi: 'Ik denk dat daar uw vrouw staat!’ Goede ogen en er staat inderdaad één trouw persoon te wachten op echt de allerlaatste lopers. Ravitaillering en sunblock. Gelukkig weet ik dan al dat Bibi later gestart is dus samen over de finish betekent: ‘Ik ben de laatste en jij dus niet,’ en daar zijn we allebei gelukkig mee.
Wat duurt dat lang voor we de samenloop met de hele marathon bereiken. Verbazing alom ‘zijn jullie er nog?’ en we moeten onder de linten doorkruipen. ‘Ik zie het al, onze benen zijn te kort,’ en we grappen over koppoters. Inhouden, energie sparen voor de glorieuze intocht en die begint onder de Morspoort. Nog even een strak tempo en handen in de lucht.
Beseft iedereen wat hier gebeurt? Geen idee. Mac klinkt verbaasd ‘Nu echt de laatste 21 km.’ Ik kan wel janken. ‘Gaat het?’ vraagt Jim bezorgd. ‘Het is emotie Jim, emotie.’ Zo neem ik afscheid van mijn geluksgodin. Met netto 3:14:23 op de klok.
Gekker kan het niet worden en ik denk aan het motto van mijn race.
tom weeber
Geen opmerkingen:
Een reactie posten