Opium voor het Volk speelt Hond: met grote intensiteit

Opium voor het Volk geeft een kijkje in de patatgeneratie. Het CPB heeft het inmiddels goed uitgerekend: de jongere generaties profiteren meer van de overheidsvoorzieningen (zorg, onderwijs, uitkeringen) dan de babyboomers. Meer vrijheid, meer kennis, meer mogelijkheden, vooral meer geld... en ook meer levensgeluk?


Uit de reacties in de zaal begrijp ik dat er schokken van herkenning zijn: teveel passiviteit door het gemak waarmee de verboden vruchten beschikbaar zijn en de eenvoud van het verwerven van veel geld om die allemaal te betalen. En ze konden toch zo goed leren? Het is teleurstellend, inderdaad schokkend te zien wat ze van hun leven gemaakt hebben. Gaat het lukken om afstand te nemen van de verslaving en om niet langer geleefd te worden? Lukt het om in het zicht van de afgrond het leven (een andere) inhoud te geven?


We zien de worsteling van de drie vervreemde vrienden. Wat hebben ze (elkaar) nog te zeggen. Treffen ze méér dan leegte aan tussen de oren? Heel realistisch en herkenbaar worden de vragen gesteld en in monologen beantwoord. Een schok van herkenning én een vermaning.


Opvallend vond ik dat al die leuke opschriften in het decor gaandeweg de voorstelling voor mij steeds inhoudslozer werden. Vorm en inhoud passen erg goed bij elkaar. Tijdens de voorstelling is het voor mij moeilijk om afstand te nemen van de inhoud. Na afloop is er na de verbijstering over een 'verloren generatie' ook de waardering voor een indrukwekkend en realistisch tijdsbeeld.


gezien: 7 maart 2011 TAHS Den Haag