Namens de blind-date-bezoekers, namens het publiek mag ik, als ambassadeur van Theater Blind Date, de publieksprijs uitreiken... en daarmee alle theatermakers en artiesten namens het publiek bedanken voor dit prachtige seizoen blind date.
De afgelopen jaren, waarin ik mij verheug met het bezoeken van de blind-date-voorstellingen, ben ik niet alleen.
We hebben een klein ploegje en na afloop wisselen we onze ervaringen uit, we geven uiteraard individueel ons cijfer en dat kan zeer uiteen lopen.
Dat geldt ook voor de meningen over een voorstelling: wat de een niks vindt kan de ander geweldig waarderen. Van nul tot tien.
Een voorbeeld daarvan was de dansvoorstelling TRIP van White Horse, zo lees ik in de reacties op het web geschreven door mijn collega ambassadeurs.
Tegengestelde reacties zijn vaak een signaal van kwaliteit, waar de één dan gevoeliger voor is en de ander misschien wel helemaal niet. Maar helaas: deze voorstelling was in mijn Leidse LAKtheater niet geprogrammeerd, dus ik kan er uit eigen waarneming en ervaring niets over zeggen... en dat vind ik jammer.
Tegenstellingen: fascineren én choqueren, horen bij elkaar en dat past voor mij bij theater en daar zijn jullie in geslaagd!
Toen ik ging studeren was er voor mij de zegening van het CJP, het Cultureel Jongeren Paspoort: voor de helft van de prijs naar de grote zaal, al was dat nog duur voor mij.
Maar ik kon ook vanaf een half uur voor de voorstelling voor één gulden een kaartje kopen voor de kleine zaal... dat was goedkoper dan de bioscoop...
Bovendien vond ik film niet echt: Film ontstond toch door heel veel keer een scène op te nemen en dan de meest echt-lijkende te projecteren.
Nee, theater dat was pas echt, levensecht. Ook al wist ik vaak niet eens wat er speelde en waar ik naartoe ging. Dat was maar beter ook, want als ik me ergens eens op verheugde en graag naar een bepaalde voorstelling wilde dan was het altijd uitverkocht, altijd pech, steeds een gesloten deur.
Voor mij dus maar beter een onbekende voorstelling, een echte blind date... en nu:
Het gevoel van een verrassende en unieke “echte” ervaring komt weer helemaal terug in de serie van het Theater Instituut: Je weet soms niet wat je ziet, maar het is echt...
Dit seizoen hebben we van echter dan echte voorstellingen kunnen genieten!
Daniëlle van de Ven en Joëlke Sanderse mochten nog een keer voor ons optreden, zij wonnen de grote prijs eerder: Wat hebben zij de lat hoog gelegd en wat hebben zij het prijzengeld goed besteed, met hun echte confrontatie tussen twee koninklijke mensen of menselijke koninginnen...
Sarah Moeremans, die ons een spiegel voorhield rond een sociaal gebeuren met kaasblokjes en mosterd: zo gaat het op gezellige feestjes er toch vaak aan toe. Echt, ik zal me nooit meer depri voelen binnen een oppervlakkig feestgebeuren.
Michiel de Regt laat Hanneke Scholten levensecht optreden als consultant verwachtingsmanagement: Je zult de consultants de kost moeten geven die zich blatend met nietszeggendheid een ruim inkomen verwerven, echt heel herkenbaar.
Kenneth Flak en zijn dansers brengen ons terug naar onze Germaanse roots met een onbeschrijflijke precisie. Een goed idee om de oorlogsgod om het leven te brengen.
Sanja Mitrovic confronteert mij met een conclusie van heel ander niveau: Kinderspel is leuk, maar hoe echter het spel, des te minder leuk, oef, dat was me even wat. Het spel en het echt spelen een overheersende rol in Sanja’s leven, wat was ik blij dat ik even mocht meeleven... maar was het nou in je spel of in het echt?
Sanja, als ik in de echte jury gezeten had, je kreeg mijn stem voor veelbelovend... wanneer mag ik je weer zien?
Dames en heren, al deze voorstellingen kregen van het blind-date-publiek een “ruim voldoende” tot “goed”
Twee voorstellingen kregen een hoger cijfer ”goed” tot “zeer goed”: Alabama Chrome en Tartuffe.
Tartuffe was de laatste voorstelling van dit seizoen en die deed beseffen dat het toch wel erg jammer is dat er weer een seizoen voorbij is
Domenico Mertens en zijn ploeg doen mij de herinneringen aan Molière uit het plechtige, maar saaie repertoire toneel in mijn jeugd al snel vergeten
Ik vind het knap hoe theatermakers oude stukken weer een actueel en nieuw leven in weten te blazen. Nog knapper omdat erg veel is aangesloten bij de oude tekst. De lange zinnen en de hoogdravende, barokke woorden geven het stuk extra charme en leggen de link naar onze actualiteit: de hypocriete rol van kerken en banken in de samenleving: spannen zij nog samen om de mensen dom en arm te houden?
In deze versie zijn kerk en bank toch vooral gevangene en slachtoffer van elkáár en zo kunnen anderen in verbazing en vreugde overleven, daar kunnen we de komende jaren in onze arren moede wat mee! Overleven met theater; Overleven met Blind Date!
Alabama Chrome was een voorstelling van Orkater en de Sadists: een voorstelling met prachtige elementen, spectaculaire beelden, enthousiasme, grote inzet en perfectie in de uitvoering, met drank en rock&roll, ofwel zoals het leven soms echt is...
Deze voorstelling weet veel jong en nieuw publiek aan te trekken en ik weet hoe moeilijk dat soms is... en bovendien: het jeugdig publiek verlaat de zaal uitgelaten enthousiast, dat zijn jongeren die voor het theater gewonnen zijn!
Nieuwe theatermakers, een spannend moment want nu komt het antwoord op de vraag waar u op zit te wachten...
Sterker nog, misschien luistert u nauwelijks naar mijn bespiegelingen en denkt u aan dit moment dat ik u mag vertellen dat de publieksprijs gaat naar...
We hebben drie prijzen en dat zijn géén tickets naar off Broadway zoals jullie gevraagd hebben, dat zat er niet in! Wel hebben we drie camcorders voor Kaspar Schellingerhout, Viktor Griffioen en Erik van der Horst, samen vormend: De Sadists met hun voorstelling Alabama Chrome!
UPDATE: de grote prijs van € 45.000 is voor Sanja, gefeliciteerd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten