Sanja Mitrovic

Zullen we ooit nog gelukkig kunnen worden? Met Sanja? En op basis van welk paspoort dan?

Kinderen spelen en kunnen helemaal opgaan in hun spel. Rover en politie, dat speelde ik vroeger. Ook wel Cowboys tegen Indianen of omgekeerd, al was daar weer onduidelijk wie nu de goeden en wie de slechten waren, want dat was wel handig te weten.

Katholieken tegen protestanten werd ook gespeeld, hoewel gespeeld. Dat was meer echt, daardoor niet leuk en ik deed daar nooit aan mee.

Hoe echter kennelijk... des te minder leuk.

Een vriendinnetje vertelde: bij haar werd in de huiselijke kring kampje gespeeld. Ik realiseerde mij pas veel later dat dat helemaal geen spel meer was.

De geschiedenis en de actuele gebeurtenissen trekken hun sporen... ook in het kinderspel. Toen ik op 9 november 1988 (één jaar tevoren!) zittend in Café Adler mijmerend naar de andere kant keek, hoopte ik slechts op een wonder dat al na één jaar kwam: de val van de muur. En ik besefte toen dat de eerste wereldoorlog nog niet helemaal over was... op de Balkan greep men terug op een tot dan toe voor mij volstrekt onbekende gebeurtenis op het Merelveld in 1389... Er kwamen nieuwe spelers op het wereldtoneel die doorgingen met hun morbide spelletjes. En de kinderen volgden.

Dat zijn allemaal waardevolle en bezinnende gedachten die door je hoofd gaan als Sanja Mitrovic in haar voorstelling Will You Ever Be Happy Again? op dreef komt. Het spel begint maar waar eindigt het. Is Partizanen tegen Germanen nog spel? De Serven tegen de Kroaten is het zeker niet... en Sanja maakt ondubbelzinnig duidelijk dat het spel en het echt een aangrijpende rol in haar leven spelen.

Verrassend en vernieuwend, origineel en aangrijpend. Een spiegel uit de Balkan.

Het lijkt niet op te houden, telkens is er weer een nieuw spel waarbij de mensen in goeden en slechten worden ingedeeld en de hooligans van deze wereld zich laten meeslepen in emoties en helaas ook in daden.

Voordat alle Menschen Brüder werden... dan moeten we We Are the Champions leren vergeten?

Mijn neef, vertelt Sanja, ging naar de dokter omdat hij 'm niet omhoog kreeg. Maar de neef had geen vriendin en dus vroeg de dokter: wat is dan je probleem?

Als ik in deze oorlog vrouwen moet verkrachten en ik kan dat niet dan ben ik de schande van mijn groep.

Dank Sanja dat je me deze andere kant liet zien. Ik werd erg gelukkig van je voorstelling, maar dat is niet het goede woord.

Gezien Laktheater Leiden 29 april 2010