Ooit vond ik een verhalenbundel wel prettig. Je hoefde een boek niet in één keer of in een overzichtelijke tijd uit te lezen. Er kon best enige tijd tussen de afzonderlijke verhalen zitten, zoveel dat je bij een échte roman al lang weer vergeten was wie wie was... Zeker als je het zogenaamd "druk, druk, druk" hebt dan zijn korte verhalen een uitkomst.
Tegenwoordig ben ik daar overheen: als ik het niet meer weet was het kennelijk niet boeiend genoeg. De tijd speelt voor mij minder. En ik lees zelden nog korte verhalen. Al lezend in de bundel van Mensje van Keulen merk ik dat ik kritischer op verhalen ben dan vroeger.
Een goed verhaal is voor mij een niet onwaarschijnlijke gebeurtenis, met verrassende elementen en vooral wendingen. Het verhaal over de bedevaart bevatte voor mij veel herkenbaars, een uiterst waarschijnlijk gebeuren, zelfs zodanig dat er niets onverwachts was. Daarom was het aangenaam te lezen!
In het laatste verhaal buitelen de onverwachtheden over elkaar heen maar zo soepel en natuurlijk dat het inderdaad een goed verhaal mag heten.
Dus: in deze bundel tenminste twee hele goede redenen om het goede verhaal weer in de aandacht te houden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten